علی است بهر بجا بودن جهان باعث

بقای جسم ندارد به غیر جان باعث

گر او نبد نه زمین بد نه آسمان آری

وجود اوست بر ایجاد این و آن باعث

بحق عشق قسم نیست غیر عشق علی

[...]

ای حسن تو بگرفته ز خوبان جهان باج

امروز تویی بر سر خوبان جهان تاج

رخسار تو از حلقهٔ زلف است نمایان

یا عارض احمد بود اندر شب معراج

از تیر حذر باید و مژگان تو تیری است

[...]

ببزم دل چو برافروختم ز عشق سراج

دگر به مشعل خورشید نیستم محتاج

چو در سفینهٔ عشقم چه باک از این دارم

که بحر حادثه از چار سو بود مواج

ببوسه ای ز لبش زندهٔ ابد گشتم

[...]

با بت ساده نشستن که ثواتبست و مباح

خوش بود خاصه که گیری ز کفش ساغر راح

در ره عشق بتان کوش که صاحبنظران

جز در این راه ندیدند و نجستند فلاح

نه عجب گر در رحمت شده بر ما مفتوح

[...]

تعالی الله از این بالا وزین رخ

ندیده کس چنین قامت چنین رخ

کنی روز مرا شب چون نمائی

نهان در زیر زلف عنبرین رخ

ز حیرت نقش بر دیوار گردند

[...]

منت دلم ز حلقهٔ موی تو میکشد

کان را ز دیر و کعبه بسوی تو میکشد

با روی زرد گرم فرار است آفتاب

گویا خجالت ازمه روی تو میکشد

زیبد اگر زند به سر هر دو کون پای

[...]

صبحدم باد صبا مشک فشان می‌آید

گوئی از طرهٔ آن جان جهان می‌آید

عجب است اینکه رساند بیقین عاشق را

دهن او که نه در وهم و گمان میآید

بسکه بر ناوک نازش دل و جان گشته هدف

[...]

گر از دل نیمه شب آهی برآید

غم دیرینهٔ آن دل سرآید

سحرگاهی کریمی را گدائی

اگر بهر گدایی بر در آید

کریم البته بگشاید بر او در

[...]

در دور ما چه جور بشر با بشر نکرد

برپا کدام فتنه و آشوب و شر نکرد

جمعیتی ندید که از هم جدا نساخت

معمورهٔی نیافت که زیر و زبر نکرد

وه کادمی به آدمی از دیو سیرتی

[...]

جدا از طره اش حال دلم دانی چسان باشد

همان حال دل مرغی که دور از آشیان باشد

درون دل از آن رخسار روشن گشت این معنی

که در هر ذرهٔی خورشید تابانی نهان باشد

کشید از مسجدم بیرون صنم نام صمدرویی

[...]

مگذار اینکه راز دلت بر زبان رسد

گر بر زبان رسید بگوش جهان رسد

ره بر زیان ببند و زبان را نگاهدار

بر شمع هر زیان که رسد از زبان رسد

دانی که حال روح چه باشد ز بعد مرک

[...]

رندان عمل برای رضای خدا کنند

یعنی ز خویش خلق خدا را رضا کنند

در هر صباح پاکدلان مسیح دم

انفاس خویش همره باد صبا کنند

چون غنچه کز نسیم سحرگاه بشکفد

[...]

قلم شرافت اگر دارد از رقم دارد

که دست هر حیوان بنگری قلم دارد

گر آدمی نه به معنی بود شرافتمند

بگو که صورت دیوار از آن چه کم دارد

درم نکوست ولی بهر صاحبان کرم

[...]

قربان آن زمان که زمان و مکان نبود

او بود و حرفی از من و ما در میان نبود

غافل ز کسب سود و زیان خود از عدم

سوی وجود ره سپر این کاروان نبود

معنی نداشت شرح فراق و حدیث وصل

[...]

نالهٔ من نی عجب گر جا به دل‌ها می‌کند

هرکجا آتش بیفتد جای خود وامی‌کند

از نگاهی داد عقل و دین ما را دل بیار

کس نداند این دل شیدا چه با ما می‌کند

کرده خود با عشقبازی گر سمندر نیست دل

[...]

غیر آن سر که سری با کف پایی دارد

نتوان گفت سری قدر و بهایی دارد

سر که بی گوهر عشق است به دریای وجود

هست کمتر ز حبابی که هوایی دارد

تا دم از شکر و شکایت زنی از عشق ملاف

[...]

زان پیشتر که خاک وجودت سبو کنند

بگذار تر ز جام تو یاران گلو کنند

مال تو خصم تست که میراث خوارگان

در هر نفس هلاک تو را آرزو کنند

آزادگان هر آنچه بدست آورند مال

[...]

جهانیان دگر از جنک احتراز کنید

بروی هم در صلح و صلاح باز کنید

کنید کشف حقیقت بس است کشف اتم

که گفته عمر همه صرف در مجاز کنید

چه خواسته است ز ایجاد ما خدای جهان

[...]

نالیدن مهجوران سوز دگری دارد

حرفی که ز دل خیزد بر دل اثری دارد

گویند نیارد زد کس با تو می‌گلگون

ممکن بود این‌ام ا خون جگری دارد

حال دل من میپرس از ناوک مژگانت

[...]

به تغافل همه روزان و شبان می‌گذرد

حیف از این عمر که در خواب گران می‌گذرد

از بد و نیک جهان قصه مخوان باده بخور

شادی این که بد و نیک جهان می‌گذرد

راستی قابل این نیست جهان گذران

[...]