... در طریق عشقبازی از کسی کم نیستم

موج سیلاب غمم پهلو به طاق پل زند

شور سودا در سرش افزون شد از بوی بهار ...

... چو فاخته نکنم یاد ناله ای هرگز

که موج سرمه ز دل تا گلو نمی آید

ز شوخ چشمی گل های این چمن بلبل ...

... آب را جز در سفال آخر چو ریحانش نداد

هیچ کس چون موج خندان سیر این دریا نکرد

کاین محیط از فتنه آخر سر به طوفانش نداد ...

اسیر عشق از کف ساغر خوناب نگذارد

بمیرد تشنه و چون موج لب بر آب نگذارد

بتی شد رهزن دینم که چون در ترکتاز آید ...

... بنفشه باغبان را چون مگس در خواب نگذارد

سلیم از موج اشک خود خطر چون خاروخس دارم

چه شد برقی که ما را در ره سیلاب نگذارد

... فلک می گیرد آخر هرچه می بخشد عجب نبود

که موج آب را چون رشته از گوهر برون آرد

به زر دفع حوادث می توان کردن درین گلشن ...

... که آخر از کجا سر همچو نیلوفر برون آرد

عجب دانم که پیش از موج اشک من رسد آنجا

اگر قاصد ز پا همچون کبوتر پر برون آرد ...

... در شکستن طالعی همچون حبابم داده اند

گر خورد پهلو ز موج می سفالم بشکند

آسمان مست است و من در دست او پیمانه ام ...

... زخم شمشیر مرا بر بدن خون آلود

هر حبابی ز سرشکم به خم طره ی موج

سر منصور بود در رسن خون آلود ...

شکفته گل ز بر خار ما همیشه رود

چو موج کوچه دهد سنگ ما که شیشه رود

هنوز دامن اگر بیستون بفشارد ...

... گر ز قید ناخدا آزادسازی خویش را

موج دریا همچو مرغابی ترا پل می شود

سفله را کی می توان از لاف دولت منع کرد ...

... ز بس که خورده دل من فریب تشنه لبی

ز موج شعله به گوشم صدای آب آمد

سلیم می برم امشب به پای خم شمعی ...

هم نشین از گریه من کاشکی دامان کشد

خویش را بر گوشه ای چون موج ازین طوفان کشد

از سموم آه این ویرانه از بس گرم شد ...

... فتنه ی دور جهان نیست ز تحریک کسی

بحر در موج نه از جنبش ماهی باشد

نگهی وقت شهادت ز تو شد قسمت ما ...

... هرکجا باشم گزیری نیست از طوفان مرا

موج دریا انتظارم بر سر پل می کشد

روزی داناست در معنی که نادان می خورد ...

... که همچو غنچه ز طرف کلاه می گذرد

ز باد صبح محیط کرم به موج آمد

پیاله گیر که وقت گناه می گذرد ...

... دوست از دشمن اسیر عشق نشناسد سلیم

رهرو او موج دریا را خیال پل کند

... رنگین شده از شبنم لطفت گل کاغذ

شوقت به ره قافله ی موج ز حکمت

چون آب سخن بسته به دریا پل کاغذ ...

... می کشان را خوش نباشد در شب مهتاب ابر

گریه هر گه موج زد از حسرت چشم ترم

چون غبار آینه شد خشک در گرداب ابر ...

... گرد کوی او یکی از پرده پوشان بهار

شور در عالم سلیم افکنده موج گریه ام

نیست همچون اشک من سیل خروشان بهار

چو موج موسم گل سبحه را در آب انداز

پیاله در قدح باده چون حباب انداز ...

در وادی محبت چون خضر راهبر باش

با رهروان دریا چون موج همسفر باش

انگشت دایه در کام زهر غمم کشیده ست

در دست من هر انگشت گو شاخ نیشکر باش

آشوب موج و طوفان سامان اهل دریاست

همچون سفینه ی عشق مجموعه ی خطر باش ...