... واندر کشیده اطلس خارا بکوهسار

لاله بزیر قطره شبنم چو ساغریست

از لعل آبدار پر از در شاهوار ...

... جز قد خوشخرام تو سرو سهی که دید

کاورا بود ز سنبل و نسرین و لاله زار

سر تا قدم ز باده خوبیت هست مست ...

... میفروزد آتش اندر جان خصم خاکسار

لاله و بید از پی قتل عدوت از راغ و باغ

با سنان آتشین آیند و تیغ آبدار ...

... بیابد از شهاب و ماه و از گردون و از اختر

ز بید و لاله و از غنچه و نی چشم خصمش را

بروید تیغ و پیکان و بر آید نیزه و خنجر ...

... برکف سیمین یار ساغر زرین عیار

بر ورق لاله بین لطف سرشک سحاب

چون عرق مشکبوی بر رخ گلرنگ یار ...

مرا چو یاد خراسان گذر کند بضمیر

ز خون دیده کنم همچو لاله برگ زریر

چنانم آتش دل بر فلک زبانه زند ...

... در چنین موسم خرم ز درم باز آمد

از پی تهنیت آن سرو قد لاله عذار

آن پریوش که اگر پرده ز رخ بردارد ...

... تا از صبا فتاد بر اندام او شکن

لاله ز بس که قطره شبنم برو نشست

شد ساغر عقیق پر از لولو عدن ...

... خیز ای لب تو مایه ده عمر جاودان

در جام لاله فام فکن آب ارغوان

در آب منجمد بفروز آتش مذاب ...

... در عهد با من ار چه دو رنگی کنی چو گل

باشم هنوز لاله صفت با تو یکدله

آمد زمان آنکه دگر باره در چمن ...

... بسازد جام لعل عنبر آلود

ز شکل لاله های نوبهاری

کند بر صحن گلزار از زمرد ...

بهارست ای پسر در ده ز بهر رفع دلتنگی

شرابی چون گل و لاله بخوشبویی و خوشرنگی

نگه کن نقش بندی طبیعت را که در بستان ...

... روز پیروز کسیراست که بارست آنجا

عارضش لاله سیراب و قدش سرو سهی است

بر سر سرو سهی لاله ببارست آنجا

هر خم از چین سر زلف گره بر گرهش ...

... گل صفتش میدهد بر کف از آن در گرفت

لاله بصورت شدست مجمره آتشین

ز آنسببش اندرون دود معنبر گرفت ...

... هیچ دانی ز چه گفت از شکرین گفتارت

چون دل لاله سیه شد دلم از غم که مباد

ناگهان سبزه نشیند ز بر گلنارت ...

رخسار لاله رنگ خوشت آتش ترست

آبحیات در لب میگونت مضمرست ...

... با دود و آتش جگر و دل ز رشک تست

هر لاله یی که باشد و هر ارغوان که هست

گر بهر سرو سرکش تو نیست پس چراست ...

... ز شوق آن تن زارم چو ریسمان گردد

ز تاب لاله سیراب آتش افروزش

گلاب دیده من آب ارغوان گردد ...

تا سنبل سیراب تو بر لاله گره شد

خورشید تو گفتی که مگر زیر زره شد ...

... شاخ سنبل بلطف طره او

کشته بر چین لاله زار که دید

چون من از عاشقانش گرم روی ...

... عارض او زیر خوی از تاب می گویی مگر

قطره شبنم هوا بر لاله تر میزند

همچو رویش آذر بتگر نیاراید بتی ...