درین چمن هوس عیش کیمیا طلبی ست

که خنده در دهن غنچه موج تشنه لبی ست

شکنجه ای بتر از خارخار همت نیست ...

خمار وصل دلم را ز اضطراب شکست

ز موج رعشه به کف ساغر شراب شکست

پیاله از کف دشمن مگیر رحمی کن ...

ز جوش ناله به دل اضطراب بسیار است

چو باد تند شود موج آب بسیار است

کدام دل که ز شوق لبت در آتش نیست ...

... داغ بر پیکرم افزون بود از جوهر تیغ

زخم بر سینه ی من بیش ز موج سپر است

مکن اظهار پریشانی خود پیش کسی ...

... ننگ کشتی گر نباشد نیست عیبی در محیط

بادپای موج دریا را همین زینش بد است

در کلامم هر چه خواهد گو بگو دشمن سلیم ...

... صیاد مرا تا به رکابش همه خون است

چون موج سلیم است در انداز کناری

زین بحر که در جام حبابش همه خون است

... از خضر رهروان تو منت نمی کشند

هر موج ریگ بادیه بر چشمه رهبری ست

ناموس برده پرده نشینان باغ را ...

... ز فیض باده پرستی غم جهان بر ما

سبک رکاب تر از موج روی آب گذشت

چه دیدی از چمن روزگار چون بادام ...

... خبر ندارم ازین ورطه این قدر دانم

که موج ریگ بیابانم از رکاب گذشت

چو دید حال من از کشتنم پشیمان شد ...

... هر که با ما دوست گردد دشمن جان خود است

نیست از روی طرب چون موج می خندیدنم

خنده ام چون غنچه بر چاک گریبان خود است ...

... تا چند بخیه بتوان بر زخم های خود زد

چون موج سینه ام را چاک از قفای چاک است

دل را سلیم بی قدر در عاشقی وفا کرد ...

... چون گردباد چند به خشکی سفر کنم

رفتن چو موج بر سر طوفان مبارک است

آن را که از محیط طلبکار گوهر است

هر موج همچو کوه بدخشان مبارک است

بر دوش باد سیر جهان کرده می رویم ...

... بیخودی در وصل از من انتقام خود کشید

داد دل از کشتی ما موج در ساحل گرفت

عشق از قید گرانجانی مرا آزاد کرد ...

... از توانایی می رطل گران را در شباب

می کشیدم گر کمان موج صد من زور داشت

چون حباب اکنون به پیش قطره اندازم سپر ...

... چنانم خاک این گلزار دامنگیر گردیده ست

که موج سبزه بر پای دلم زنجیر فولاد است

سلیم از دوری او آنچنان در باغ دلگیرم ...

... فغان که جای ز موران بر انگبین تنگ است

چو موج آب روان گشت سوی پیشانی

در آستین تو از بس که جای چین تنگ است ...

... از عشق مشو سلیم ایمن

هر موج محیط او نهنگ است

... حال این قافله از بانگ درا معلوم است

موج می خط نجات است قدح نوشان را

نیست زاهد به تو معلوم به ما معلوم است ...

... درین محیط که هر قطره ای ست گردابی

چه موج بسته میان از پی کنار عبث

کسی گرفت نگیرد حدیث مستان را ...

... چون ابر نوبهار سفید و سیاه و سرخ

صد رنگ موج جلوه درین بحر می کند

چون نقش پشت مار سفید و سیاه و سرخ ...

... امشب ستاره پنبه ی داغ پلنگ بود

هر موج کز محیط پرآشوب روزگار

برخاست چون ملاحظه کردم نهنگ بود ...

... رفت آن زمان که عرصه بر احباب تنگ بود

موج شراب صیقل آن تا نشد سلیم

چون برگ تاک آینه ام زیر زنگ بود