در کلبه ما تا بکمر موج شرابست

تا ساغر تبخاله ما پر می نابست ...

... آمد ز بحر لطف الهی بدرگهت

چون موج سوی ساحل فتح از قفای فتح

بر دوش باد سیر کند همچو بوی گل ...

... فراخ حوصله گر خانه ای بسیل دهد

چو موج دست تأسف بیکدگر نزند

بجز تو کز دل بیچاره صبر می طلبی ...

... مور هم بر همرهی ملک سلیمان می شود

می جهد ابروی موج و می پرد چشم حباب

نیست خیر ای دل دگر در دیده طوفان می شود ...

... کسیکه بنده عشقست بی نشان نبود

ز موج گریه خود طوق در گلو دارد

دلم ز تیغ تو چون شانه شد تمام انگشت ...

... از جور آشنا نرمد هر که آشناست

ساحل ز تیغ موج محابا نمی کند

گر پی برد که گوشه نشینی چه راحتیست ...

... عید جغدست بمعموره چو طوفان گذرد

قسمت این بود که چون موج بدریای وجود

هر کجا رو نهم احوال پریشان گذرد ...

... همای هرگز بی استخوان نمی ماند

چرا چو موج همیشه است بیقراری ما

بیک قرار چو وضع جهان نمی ماند ...

... دیده را سامان یک شبنم کلیم اول نبود

این زمانش موج حسن یار طوفان خیز کرد

... همیشه دجله و جیحون چو دوستان قدیمی

ز موج نامه باین دیده پر آب نوشتند

جفاکشان پی آرام دل بصفحه سینه ...

... عشق تا قابل زخم ستمم می داند

تیغ از موج نفس بر دل افکار آید

می کند نرگس بیمار تو غمخواری دل ...

کسی تا کی به سان موج دایم در سفر باشد

دری نشناسد و چون موج دایم دربه در باشد

به خضرم احتیاجی نیست گر این است گمراهی ...

... کلیم از دل به در کن آرزوی آن کمر ورنه

مدام از اشک حسرت موج خونت تا کمر باشد

... خون شد دلم چو لذت آوارگی شناخت

تا در لباس موج گهر در سفر بود

ماه نوی که یکشبه باشد تمام عمر ...

... زهیچ کوچه ای آن ترک لشکری نگذشت

که موج خون شهیدانش بر رکاب نخورد

کلیم لطف ازو دیده ای که می خواهی ...

... پیوستگی مقصدم از پا ننشاند

گر موج بساحل رسد آرام ندارد

در چارسوی دهر خریدار وفا نیست ...

... دواند ریشه جنونی که تا بهار کشید

بچاره موج حوادث فتاده ام چکنم

نمی توانم خود را بیک کنار کشید ...

... بعد مردن بر مزارش کور بینا می شود

بسترم برداشت موج از استخوان پهلویم

می کنم بر بوریا گر تکیه خارا می شود ...

... طرفه حالیستکه در خون دل خویش کلیم

دست و پایی نه و چون موج شنا باید کرد

... آرزوی زخم تیرت بس که با خود برده ام

بی سبب چون موج بر خاکم نشانی می شود

نه همین از چرخ می آید ستم بر من کلیم ...

... یک شربت آب جو بدل جمع کس نخورد

تا موج شکل زلف بر آب روان کشید

پیکان غمزه در دل ما جا گرفته است ...