... وادی درد و بلا در عشق هر یک منزلست

کرده ام عزم سفر منزل بمنزل می روم

می روم سویش باستقبال و خوشحالم که باز ...

... بلای عشق و اندوه غریبی این چه حالست این

که نی رای سفر دارم نه یارای مقامت هم

سلامت باش ای ناصح ملامت کن هلالی را ...

... به کوی دوست هلالی ز راه کعبه مپرس

تو ساکن حرمی از سفر چه می پرسی

... زمین را خود نداند نیست یا هست

چو سالک در پیش رنج سفر نه

جهان طی کرده و کس را خبر نه ...

... دل او خرم از باغ وصالش

دمی کان خواجه آهنگ سفر داشت

بملک خود یکی زیبا پسر داشت ...

... بآیین جوانی سر برآورد

بآهنگ پدر عزم سفر کرد

بسوی ملک ترکستان گذر کرد ...

... چو عشاق این حکایت را شنودند

در اسباب سفر کوشش نمودند

یکی از عاشقان بی تحمل ...

... رسانیدش بمنزلگاه مقصود

بلی هرکس توکل همسفر یافت

بیک منزل وصال کعبه دریافت ...

... بلای نیستی از انفعال کشت مرا

نه اختیار اقامت نه اقتدا سفر

نه احتمال تجرد نه اعتبار غنا ...

... نیست یاری که بگویم غم اغیار باو

زین دیارم بهمین واسطه میل سفر است

بکه گویم غم دل پیش که بگشایم راز ...

... که از ظهور محمد بدل به ایمان شد

بیک سفر که درو حرم دو قلعه گرفت

شکوه و دولت و اقبال تو دو چندان شد ...

... مثال حکم تو بر هر چه می شود ایراز

تو بر سمند سفر زین عزم بربستی

فلک رساند بمجموع دشمنان آواز ...

... مورز نفرت هم شهریان بدین منوال

شنیده ام که ز بابل سر سفر داری

بعزم روم پی اکتساب فضل و کمال ...

... شدند جانب کوفه ز شهر بصره روان

قضا رسید در اثنای ره ز ربح سفر

تن برادر مه را نماند تاب و توان ...

... پای در راه بلا نه که تقرب یابی

حاصل رنج سفر لذت طوف حرم است

عمر چون می گذرد بی اثر ذوق مباش ...

... مدتی خون دلم داشت اقامت در چشم

پی آن سرو سفر کرده روانست امروز

دیده بودم خم گیسوی تو امشب در خواب ...

... کشور عشق بتیغ مژه ات یافت نسق

سالک راه ترا خون جگر زاد سفر

مصحف روی ترا پیر خرد طفل سبق ...

... که صبح آید کشد تیغ و کند قربانم آن قاتل

ز کویش کرده ام عزم سفر ای گریه کاری کن

که در اول قدم ماند مرا از اشک پا در گل ...

... کوه دردی با تن چون برگ کاهی می برم

از سر کویت سفر نوعیست از دیوانگی

این قدر من هم بکوی عقل راهی می برم ...

... کوه دردم از سر کویت گرانی می برم

از درت صد داغ بر دل می کنم عزم سفر

دسته گل زین ریاض کامرانی می برم ...

... همعنان ماست غم تا رفته ایم از کوی تو

در جهان زین ناملایم تر سفر کم کرده ایم

بی رخت قطع نظر از دیدن عالم نکرد ...

شد آن گل چهره باز از خانه با عزم سفر بیرون

مرا صد قطره خونابه شد از چشم تر بیرون ...