... ای زاهد خشک بگذر از من

چون با تو مرا سر سفر نیست

در کوچه زاهدان رسیدم ...

از یار سفر کرده کسی را خبری نیست

کان ماه مسافر بهمه کوی و دری نیست ...

سفر گزیدم ازین آستان کون و فساد

بر آسمان معالی سفر مبارک باد

مبارکی چه بودآنکه یار پیش آید ...

... نگذشت ز علم و زهد هرگز

زیرا سر این سفر ندارد

از شاخ شجر حدیث گوید ...

... یاران همه در حالت خوش مست سماعند

کز یار سفر کرده قاسم خبر آمد

... آتش ز ته که گل فخار برآمد

هر دم سفری دارد و نامی و نشانی

ازخانه سفر کرد و ببازار برآمد

در صومعه و بتکدها ذکر تو میرفت ...

... بخنده گفت که آن سوکوار باز آمد

خرد بوادی عشقت سفر گزیداما

عظیم تند شد و بردبار باز آمد ...

... در دار زاهدان سخن عشق کمتراست

قاسم سفر گزید ازین دار بی مدار

... بجست و جوی تو از خاک برجهم چالاک

جهان بگشتم و آفاق را سفر کردم

ندیده ام بجمال تو از سمک بسماک ...

سفر گزیدم و آهنگ آن جهان کردم

برای حضرت جانان وداع جان کردم

چو اعتماد ندیدم درین دیار غرور

چو عقل کل سفر ملک جاودان کردم

مکان خاک فروغی نداشت چندانی ...

... ما عاشق جلوهای یاریم

والله که سر سفر نداریم

مالامالست جام توحید ...

... وداع آرزوها کن پس آنگه رو سوی ما کن

ز شهر تن بملک جان اگر خواهی سفر کردن

جوانمردی چه میباشد بآیین طلب کاران ...

... چو ز خویش فرد گشتی ز جهان یگانه باشی

نفسی نکو نظر کن تو ز خویشتن سفر کن

که تو هم خزانه داری و تو هم خزانه باشی ...

میر مخدوم سفر کرد و دعایی فرمود

همه دلهای عزیزان بفراقش فرسود ...

یارب بحق آنکه تویی عالم اسرار

کز یار سفر کرده ما کیست خبر دار

کان ماه مسافر بکجا بود و کجا شد ...

... در ماه صفر شاه جهان را خبر آمد

کان ماه سفر کرد ازین عالم غدار

شهزاده دین بود ولی شاه یقین بود

کردند بدین وجه عزیزان همه اقرار

ای ماه مبارک سفرت دورتر افتاد

از فرقت دیدار تو جانها همه افگار ...

... آن خواجه نمردست که آن زنده جاوید

ناگه سفری کرد ازین دار بدان دار

قاسم تز فراق تو روان کرد دمادم ...

... خطابم آمد از دادار قیوم

کهدر خاطر سفر داری ازین بوم

بلایی نازلست از ما برین خاک ...

... بسوز سینه گفتم یا الهی

سفر خواهم ازین جا گر تو خواهی

ولی قومی فقیر و نا توانند ...

... واقف اسرار و شه بیت نیاز

زابتدای حال میک ردی سفر

در طلب پرسان پیر راهبر ...

تا به شیراز نگارم ز سفر باز آمد

راحت روح من خسته جگر باز آمد ...

... ز کلام لن ترانی تو نظاره کن لقا را

ظلمات هستی خود تو بصدق در سفر کن

چو خضر اگر بجویی سر چشمه بقا را ...

... از آنکه هست تصوف به جملگی آداب

زدند قافله راه عشق کوس سفر

اگر نه مرده دلی دیده ها بمال از خواب ...