... گر دلت سخت است واعظ تن به سوز عشق ده

زیر بار شعله نه این بیضه فولاد را

صبح میسازد شب من چشم گوهرپاش را

بار خاطر نیست هرگز روز من خفاش را

ناقبولی آن قدر دارم که بر تصویر من ...

... تا کی کنی مذاکره عیشهای دوش

یک بار هم ملاحظه کن روز پیش را

این نفس پیر گبر کجا قرب حق کجا ...

... نباشد نقص دولت یاری افتادگان کردن

بدوش خود کشد خورشید تابان بار شبنم را

بآن رغبت که خون هم خورند این ناکسان دایم ...

... چه میدانی که سلخی هست ماه زندگانی را

کسی کز بار پیری حلقه شد قد چو شمشادش

سراپا چشم گردیده است و میجوید جوانی را ...

تو صاف باش و مزن حرف دردنوشی ما

که به ز بار علایق سبو بدوشی ما

توان ز جوش مریدان به گرد ما دانست ...

از زبان کلک نقاشان شنیدم بارها

بی زبان نرم کی صورت پذیرد کارها ...

... جلوه ای دیگر کند در گوشه دستارها

نیست غیر از بار خاطر راست گویان را به کف

از زبان راست میزان می کشد آزارها ...

... سرفرازی در جهان خواهی به خود چندین مبند

راست نتواند شدن حمال زیر بارها

نقطه سان هرکس چو واعظ فرد گردد از همه ...

... مگر در خواب بینند اهل دنیا روی بیداری

بود کابوس خواب غفلت این بار تعلق ها

از آسیب بلاهای زمان گر مأمنی خواهی ...

ای بار داده کعبه کویت به راه ها

گستاخ بارگاه قبول تو آه ها

بر دامن امید تو دست دعا دراز ...

... هر ناله ای ز لشکر درد تو رایتی است

دل هاست از ستون غمت بارگاه ها

عشق از دل دو نیم سوار دو اسبه است ...

... توان بر طالع خود تکیه کرد از ناتوانی ها

ز بار غم چه پروا لیک یار آید چو در گفتن

از آن ترسم که از جا درنیایم از گرانی ها ...

... از دست رفت عمر و نشد فکر توشه یی

دردا که بار خویش نبستی به این طناب

دیگر درین مقام مجال درنگ نیست ...

... هست جای خار زیر پا و جای گل به سر

این بر گستاخی و آن بار بستان ادب

تا دهندت در گریبان دل خود خلق جا ...

... بجاست گر لب گندم همیشه خندان است

ببند بار خود ای نخل تا جوانی هست

که پنج روز دگر این بهار مهمان است ...

... فصل گل ما خسته دلان فصل خزان است

تا اول عمر است بیا بار ببندیم

بالیده شود میوه نخلی که جوان است ...

... دست بخیل بر زر خود مهر خرمن است

اقبال این زمانه و ادبار آن یکی است

رد کردن کمان بنشان پشت کردن است

بار نگاهداری خود برکه افگنم

دست شکسته ام من و لطف تو گردن است

بار نگاهداری خود بر که افگنم

دست شکسته ام من و لطف تو گردن است ...

... کز دست خویش وقت گریبان دریدن است

دستت بزیر سنگ دوصد بار مانده است

اکنون که وقت دست ز دنیا کشیدن است ...

... بینوا از برگ جمعیت پریشان بوده است

قطره باران گهر تا گشت نم بیرون نداد

فیض بخشی شیوه بی اعتباران بوده است

منت ممنون نکردن کرده ما را زیر بار

از لییمان بخل ورزیدن هم احسان بوده است ...

... الا تهیه سفر خود که دیدنی است

شاخ قدت خمیده ز بار شکستگی

زین شاخ مرغ روح تو آخر پریدنی است ...

عیش گیتی باد تند پر غباری بیش نیست

زندگی آب روان ناگواری بیش نیست ...

... بزم گلریزان مستان خارزاری بیش نیست

حلقه پشت کهنسالان ز بار زندگی

از برای مرگ چشم انتظاری بیش نیست ...

... سوی جانان همه را باخته میباید رفت

واعظ این بار علایق که تو برداشته یی

همه را عاقبت انداخته میباید رفت