... که چون تواش بر و بالا و زلف و خالی نیست

من و تحمل هجران مبند حمل محال

که پیش حول من اینگونه احتمالی نیست ...

... به ترک قید ملامت بدان صفایی را

که پای بست تو در بند جاه و مالی نیست

... کز رخ چو تو مه سازد و ز قد چو تو سرو آرد

برخیز و به جای خویش بنشان همه خوبان را

کاین دست چمیدن ها سرو چمنی نارد ...

... بسرای که کس نشنید جز آن دهن نوشین

گر بسته نمک پاشد ور غنچه حدیث آرد

دعوی همه بی معنی آن طالب صورت را ...

... ریزم به حضورت جان گر حادثه بگذارد

روزی بنواز از وصل زاو شب هجران را

دندان به جگر تا چند بر صبر بیفشارد ...

... طایف کوی تو محرم نه ز دنیا هیهات

بست اول قدم از آخرت احرامی چند

از گریبان تو تا سر نزدی آتش حسن ...

... گو بخور خاک و به خون غلت صفایی همه عمر

تات روزی بنوازند به اکرامی چند

... وین عجب ترکه به یک دانه نهی دامی چند

عضو عضو تو مرا بند هوس بست به پای

چکنم یک دل و سودای دلا را می چند ...

... به خط و طلعت او بین که باغبان بهشت

دو دسته ی گل تر بسته بر گیاهی چند

بیاض جبهه و زخ با سواد زلف تو چیست ...

... به جرم هستی خویش از تو عذر خواهی چند

به بندگی نپذیرد چو من گدایی را

بتی که بنده ی فرمان اوست شاهی چند

بر آنچه که غمت با وجود ما کم و بیش ...

... ز آن زلف مشکسا گرهی بر رخم گشای

گر بسته ای کمر که رهانی دلم ز بند

ز آن چهر و قد چو سرو و چو سوری که حسن یار ...

... نامد صفایی ار مژگان منع اشک ما

کس کی به راه سیل ز خاشاک بسته بند

... شیخ کی دهد فتوی دیت پادشه کجا داوری کند

زلف سرکشش از یکی کمند صد هزار دل آورد به بند

چشم بی هشش از یکی نگاه صد حکیم را بستری کند

سر کند به زیر خوار و شرمسار از حیا و شرم پیش گل چو خار ...

... از آن بهتر که صد پندم سرایند

به دستی کو مرا پا بست خود ساخت

ندانم دیگرانم چون گشایند ...

... به مینو بی تو یک ساعت نپایند

گر آنجا بنگرندت اهل جنات

به بنگاه جحیم از سر درآیند

کند دعوی عشقت هر کس اما ...

... سوده بر سنبل گیسوی تمنای تو دستی

که به بستان دگر از جیب صبا بوی گل آید

داغ گلبرگ رخت ماند چنان بر دل خونین ...

... نکشم منت دربان ندهم زحمت حاجب

دانم آن در که تو بندی دگرم کس نگشاید

چه به کامم برسانی چه به حسرت بنشانی

رو به غیر تو درآیین من ای دوست نشاید

چون صفایی همه ایام نشینی به تحیر

اگر آن حور جنانت نظری رخ بنماید

... اگر گردی ز احوالم خبر دار

بیا بنگر که چون این زار مهجور

به بستر خفته با یک عالم آزار

ز شیرین شربت آن لعل نوشین ...

بنگر به تیره روزی من در شمار هجر

نوری فشان ز وصل به شبهای تار هجر ...

... شنعت مران به نقص کفایت همی مرا

گر بستم از وثاق وصال تو بار هجر

از دست من به عنف برون شد زمام وصل ...

... که جای گل به دامن خون دل می جوشد از خارش

زند مژگان به چشمم خارها از سیر این بستان

من آن گلزار میخواهم که شکرخاست گلنارش ...

... خصوص اکنون که هجران در هلاکم شد مددکارش

به ناصح یک نظر بنمایمت گر رشک بگذارد

که جاویدان به درد خویشتن سازم گرفتارش ...

به مهر روی ماهی عهد بستم

که عهد مهر مه رویان شکستم

شدم تابنده ی آن سرو آزاد

ز بند بنده و آزاد رستم

مرا تنها کجا بود اینقدر دل

که چندین دل بهر عضو تو بستم

نظر نتوانم از روی تو برداشت ...

... به یاد آید ترا ز اول که گفتی

چو دیی ر کمندت پای بستم

ز نوش وصل مرهم خواهمت ساخت ...

... گاهی چو طره تارک تمکین نهم به پات

گه دست بندگی به میانت کمر کنم

گه بنگرم طرایف لطف ترا به خویش

گه در رخ تو صنع خدا را نظر کنم ...

... عنوان نامه ی تو به خون جگر کنم

صیاد چرخ چون اجلم بال بست و برد

پاسی امان نداد که سر زیر پر کنم ...

... ور به حریم حرم دهند پناهم

بنده ی خویشم بخوان که با همه خواری

در گذرد شوکت و شکوه ز شاهم

آن قدر از بسترم مرو چو زدی زخم

کز قدمت عذر خون خویش بخواهم ...

... کجا بی باغ رویت دل گشاید

ز بستانم ز بستانم ز بستان

بیا و ز دیده بنگر سیل خونین

به دامانم به دامانم به دامان ...

بست زاهد از ردای خویشتن

پرده بر روی خدای خویشتن ...

... پیش آن نوشین هان گو غنچه را

وامکن بند قبای خویشتن

دل گذشت از سینه و باقی گذاشت ...

... عفاالله حبذا دلداریش بین

بهر زخمی به زخمم مرهمی بست

به افتادم ز زخم کاریش بین

به مستی جادویش هشیار بنگر

به عین خواب در بیداریش بین ...

مسکین کجا رود به شکایت ز دست تو

سرگشته بیدلی که بود پای بست تو

ما هرچه دل به مهر تو بستیم استوار

شد سخت تر به کین دل پیمان گسست تو ...

... صد صید دیگر ار ببری مزد شست تو

دانی به فضلم ار بنوازی که نیست باز

رحم و رضا متاع عهد الست تو ...

... ای زلف بس عجب ز تو کآمد درست و راست

بست و گشود ما ز کجی یا شکست تو

با این تطاولات صفایی مگر سپهر ...

گسستن کی توانم زان دو گیسو

که بستم صد هزارش دل به هر مو

سر شکم آبرو برد ای دریغا ...

... رخت سیمین بتی گل رنگ و گلبو

به عکس دلبران دلخواه و دلبند

خلاف دیگران دل دار و دلجو ...

... جفا در عهد او بر شاخ آهو

صفایی تا به زلفت دل فرو بست

به چوگان تو سر بنهاده چون گو