... ز خون دیده ی من حال بود روشن

ز لاله دید توان تاب داغداران را

پیادگان غمت سینه ساختند سپر ...

... ز مژگان ریختم بس اشک گلگون

بر و دامان و جیبم لاله زار است

از این آبم فتد کشتی در آتش ...

... مرا دور از لبت هر لحظه در جام

به جای می سرشک لاله گون است

به عین رحمتم یک ره نظر کن ...

... بتی کو را گریز از دلبری نیست

به داغ لاله ی چهرش نباشد

رخی کز دست غم سیسنبری نیست ...

... در باغ ز داغ رخ گلرنگ تو جاوید

بر خاک سیه لاله ی خونین کفن افتاد

سور و طرب از شور تو بر پیر و جوان رفت ...

... نوای بربط و نای آنقدر غمم افزود

که از هزار درین لاله زار ناله ی زار

سزدکه دیو سلیمان فرشته اهرمن است ...

... در دست دلبر است دل اما قیاس حال

از درد و داغ لاله گلگون کفن کنم

کو فرصتی که با غم عشق و خیال دوست ...

... تا به کام دشمن آید لعل شیرینت مکیدن

چشم بگشایم اگر بر لاله بی گلبرگ آن رخ

گل نماید جای خارم در نظر خنجر خلیدن ...

... کمان و تیر آن مژگان و ابرو

به چهر لاله گونت خال مشکین

در آتش رفته گویی طفل هندو ...

... گر به بستانت خرامان گلبن سیراب دیدی

گر صبا بر لاله و سنبل گذشتی در حضورت

روی آن بیرنگ خواندی زلف آن بی تاب دیدی ...

... به طرف عارضت آن زلفکان تافته مانا

به گرد لاله ز سنبل کشیده اند حصاری

خطت دمید ز رخ یا قضا به خامه ی قدرت ...

... نافع تر از شراب و نکوتر ز شکری

در تازگی لطیف تر از برگ لاله ای

در نازکی رقیق تر از موی لاغری ...

... راغی که تاب سنبل و سودای یاسمن

باغی که داغ لاله و آزرم عبهری

ماهی که با کمال ملاحت غزل سرای ...

... حبذا روضه رویت که نباشد مه و سال

لاله و سوریش آلوده هر خار و خسی

گفتمش کام من آخر ندهی گفت به ناز ...

... سنگ خارا شکنی سلسله غالیه مویی

لعبت لاله عذاری صنم باده گساری

سرکشی سیم تنی نوش لبی نادره گویی ...

... از زخم کشتگان تو افزون گریستند

شد جیب روزگار به خون رشک لاله زار

خلقی ز بس به پهنه و هامون گریستند ...

... از آتش درون همه کانون گریستند

عبهر به دشت و لاله به بستان و گل به باغ

از جویبار دیده طبرخون گریستند ...

... گلبن چو نخله خار برآوردش از خدنگ

برجای گل چرا ندمد خار لاله زار

تا تلخ شد زبان شکر بارش از عطش ...

... با آنکه موج خون شهیدان به چرخ رفت

یا للعجب که روی فلک لاله گون نشد

دردا که سیل اشک یتیمان نکرد سست ...

... از عکس داغ های دل داغ دار ما

باغی به جای سبزه پر از لاله بنگری

روزی اگر گذار کنی بر مزار ما ...

... صد خاک از آن مشاهده ما را به سر مخواه

در خون چو لاله قالب خود غوطه ور مکن

بر نی چو هاله تارک خود جلوه گر مخواه ...