... جهان به چشم حسودان سیاه می سازد

چو لاله با جگر داغدار خندیدن

درآ به عالم سختی کشان و عشرت کن ...

مرا ز لاله چراغ نظر شود روشن

ز قرب سوخته جانان شرر شود روشن ...

... به اهل عشق در ایام خط مدارا کن

پیاله از قدح لاله می توان کردن

بگیر گردن مینا و رو به صحرا کن ...

... ز چشم شور بساط جهان نمکزارست

چو لاله داغ نهان خود آشکار مکن

رسد چو قطره به دریا یکی هزار شود ...

... سوار ابر مشو برق تازیانه مکن

چو داغ لاله گره کن نفس به دل صایب

ز تنگ حوصلگی آه عاشقانه مکن ...

... درین ریاض من آن شبنم زمین گیرم

که سوخت لاله رخان را جگر غریبی من

به لفظ معنی بیگانه آشنا نشود ...

... که می کند گل این بوستان سپر بالین

مرا سری است که چون لاله داغدار شود

کنم ز کاسه زانوی خود اگر بالین ...

خون دل است باده گلفام عاشقان

چون لاله داغدار بود کام عاشقان

گلبانگ عاشقان ز ثریا گذشته است ...

... هر جا بساط پهن کند دام عاشقان

مانند داغ لاله نماید سیه گلیم

خورشید بر صحیفه ایام عاشقان ...

... از دیده نظارگیان سرو ناز من

از روی لاله رنگ کند جوی خون روان

دلهای پینه بسته ابنای روزگار ...

... از یکدگر گزیر ندارند حسن و عشق

رنگین ز داغ عشق بود لاله زار حسن

گردی است خط ز لشکر زلف سبک عنان ...

... مغز از نسیم سوختگی تازه می شود

صایب شبی به روز درین لاله زار کن

عمر عزیز را به می ناب صرف کن

این آب را به لاله سیراب صرف کن

هر کس که زر دهد به زر اهل بصیرت است ...

... پایش فرو به گنج رود پایمرد من

صایب ز می مرا نتوان لاله رنگ ساخت

چون شعله رنگ بست بود روی زرد من

... هر وادیی که آید ازو بوی خون بود

از وحشت کناره طلب لاله زار من

بر صفحه زمین اثر از کوه غم نماند ...

... نومید چون ز توبه سنگین خود شوم

کز سنگ همچو لاله برآید ایاغ من

از بوستان به برگ خزان دیده ای خوشم ...

... زنگ از دلم به باده گلگون نمی رود

دایم چو لاله زیر سیاهی است داغ من

شیرین لبان به رخصت من آب می خورند ...

... گر آب زندگی عوض می به من دهند

چون لاله خون مرده شود در ایاغ من

از خویش رفته را نتوان نقش پای یافت ...

... تا لعل آتشین ترا بوسه داده ام

چون لاله سوخته است ز دل تا زبان من

پاک است همچو خانه آیینه خانه ام ...

... در گردش است ساغر صهبا درین چمن

از لاله نوبهار سبکدست کرده است

چندین هزار پیشه مهیا درین چمن

از ساغری چو لاله سیه مست می شود

هر کس که در خمار نهد پا درین چمن ...

... کار من سیاه گلیم است در چمن

مانند داغ لاله به خون خفتن این چنین

زلف تو برد دین و دل و عقل و هوش من ...

... از سیلی صرصر رخ افروخته من

چون لاله ز می نیست مرا سرخی رخسار

خون است شراب جگرسوخته من ...

... روی زمین ازیشان رنگ نشاط دارد

حاشا که زرد گردد رخسار لاله کاران

ایام نوبهاران غماز شوره زارست ...