... داغش ز چشم شور نمکسود گشته است

گر لاله ای به گوشه دستار بسته ام

در بزم روزگار به جز سوختن چو شمع ...

در عین وصل داغ جدایی چو لاله ام

خالی و پر ز ماه چو آغوش هاله ام ...

... ز افسردگی اگر می لعلی کنم به جام

چون لاله خون مرده شود در پیاله ام

داغی که بود بر جگر از چشم لیلیم ...

... صد گلشن خلیل در آتش نهفته داشت

در سینه داغ لاله عذاری که داشتم

از چشم شور خلق میان محیط شد ...

... شرمنده نسیم بهار و خزان شدم

در موسمی که بال برآرد ز لاله سنگ

چون بیضه پا شکسته درین آشیان شدم ...

... از اشک تاک اگر چه بسی باصفا ترم

روزی که در پیاله می لاله رنگ نیست

از عندلیب فصل خزان بینوا ترم ...

... از کفر و دین و سبحه و زنار فارغم

در سینه لاله زار تجلی رسانده ام

از جلوه دو روزه گلزار فارغم ...

... صد نخل شعله سبز ز تخم شرر کنم

آن به که از میان نبرم داغ لاله را

از باطن سیاه زبانان حذر کنم ...

می می کشند لاله عذاران ز روی هم

مستند بی شراب ز جام و سبوی هم ...

... خصمی است بخت و شعله ادراک را به هم

غافل مشو چو لاله ز ادراک نشأتین

یک کاسه ساز باده و تریاک را به هم ...

جا در سیاه خانه سودا گرفته ایم

از دست لاله دامن صحرا گرفته ایم

آسان به چنگ ما نفتاده است شمع طور ...

ما نقض دل پذیر ورق های ساده ایم

چون داغ لاله از جگر درد زاده ایم

با سینه گشاده در آماجگاه خاک ...

... قطع نظر ز گوهر شهوار کرده ایم

منظور ما چو لاله نبوده است غیر داغ

چشمی اگر سیاه به گلزار کرده ایم ...

... بر خار خشک اگر نظر ما فتاده است

از یک نگاه لاله بناگوش کرده ایم

داریم یاد هر که به ما کرده نیکویی ...

... صایب به تنگ عیشی ما نیست میکشی

چون لاله اختصار به یک جام کرده ایم

از آه دام موج به دریا فکنده ایم

از اشک تخم لاله به صحرا فکنده ایم

یک روز با حباب به کشتی نشسته ایم ...

... در دست دیگران گلی از دور دیده ایم

چون لاله صاف و درد سپهر دو رنگ را

در یک پیاله کرده و بر سر کشیده ایم ...

... امروز نیست سینه ما داغدار عشق

چون لاله ما ز صبح ازل داغ دیده ایم

دور نشاط ما خم فتراک قاتل است ...

... چون نوبهار رشته ز گوهر کشیده ایم

از داغ لاله نامه ما دل سیه ترست

چون لاله بس که باده احمر کشیده ایم

هرگز ز پیش چشم چو مژگان نمی رود ...

... موجی شدیم و روی به دریا گذاشتیم

چون داغ لاله از سر ما موج خون گذشت

پهلو اگر به بستر خارا گذاشتیم

تبخاله است لاله سرچشمه سراب

بیهوده دل به عشوه دنیا گذاشتیم ...

... هر پنبه ای که بر سر مینا گذاشتیم

خود را به تیغ کوه کشیدند لاله ها

تا همچو سیل روی به صحرا گذاشتیم ...

... در خون نشسته ایم ز رنگینی خیال

چون لاله دل سیاه ز پیمانه خودیم

از پاس آشنایی احباب فارغیم ...

... از جسم زار سلسله جنبان آتشیم

در جام لاله ریخت نمک سردی خزان

ما از می غرور همان مست و سرخوشیم ...