... که دید دیده گریان من که گریه نکرد

بغیر دوست که پنداشت سیر دریا کرد

بضبط دامنم اکنون سرشک تن ندهد ...

... خوشست با همه آمیزش اندکی پرهیز

حباب خانه ز دریا از آن جدا دارد

علاج ناز طبیبان نمی توان کردن ...

... بروی طوفان روزیکه دیده وا کردم

بروی دریا چشم حباب باز نبود

بلند و پست جهان با هم است پس زچه رو ...

... ما به این سامان چرا شرمنده باشیم از سپهر

گوهر بی آب کی منت ز دریا می کشد

تا قلم برداشت قمری آشیان خواهد نهاد ...

... آنچه اول غرق گردد کشتی امید ماست

گر سراب ناامیدی را فلک دریا کند

همچو شمع آتش زبانم لیک وقت عرض حال ...

... نزد مستان کشتی می را هنر بی لنگری ست

در کف دریاکشان عیبست اگر مأوا کند

بیش ازین نبود که سرکوبی به هم خواهد رسید ...

... ره عشق ار به سر آید ندارد راه بیرون شد

به ساحل گر رسد کشتی همان دریا بود جایش

به قتلم غمزه خونریز را همدست مژگان کن ...

... لباس ظاهر و باطن بهم موافق کن

نه همچو دریا خونخوار و پاکدامن باش

بجز متاع تجرد ببار خویش مبند ...

... نخوتی دارد قناعت حیف کان نقص منست

خویش را تا قانعم همسر به دریا دیده ام

کار خود هرجا که محکم کرده دهر بی تمیز ...

... شکفته رخ از فقر همچون سرابم

ترشرویی ابر و دریا ندارم

خرد چیست از فکر دنیا گذشتن ...

... تنگی کار از عقب دارد گشایش ها ضرور

از دل تنگ منست ار دیده دریا کرده ام

قامت فصل جوانی شد قد خم گشته ام ...

... سر را ز شوق آن بته پر گرفته ایم

دریا بما رسیده اگر از می مراد

همچون صدف زآبله ساغر گرفته ایم ...

آستین گریه را گاهی که بالا می زنم

سیلی سیلاب بر رخسار دریا می زنم

نیستم بیکار شغلی می تراشم بهر خویش ...

... نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم

چون حباب ار کاسه خود را بدریا می زنم

... ناخدای کشتی می می توانم شد کلیم

بردبارم همچو کشتی گرچه دریا می کشم

... ما خس سیلاب سوداییم و در سیر سلوک

گر به دریا می رویم ار جا به صحرا می کنیم

ترک و تجریدی که ما داریم بی اجر است حیف ...

... گمان برم که خس گردباد گردابم

اگرچه تیغ نیم روزگار دریا دل

در آتشم فکند تا دمی دهد آبم ...

... نه مرد صدمه عشقی ز سر حد هوس بگذر

هوای سیر دریا داری از ساحل تماشا کن

بحرفی می توان نی ساخت کار شور بختانرا ...

... چون کار رفت از دست گیرد سپهر دستت

دریا غریق مرده افکنده بر کناره

روز از برم چو رفتی شب آمدی بخوابم ...

... بکوی تنگدستی خود زمین گیرم کلیم اما

سرشکم بر سر دریا بتاراج گهر رفته

... در ره عید جهانداریش چشم اخترست

با دلش دریا تنگ ظرفست مانند حباب

کوه در پیش وقارش کشتی بی لنگرست

دستش آن ابری که دریا تشنه باران اوست

همتش بحری که ریگ ساحل او گوهرست

حاصل دریا و کان در روز وزنش صرف شد

روزگار امروز حیران بهر وزن دیگرست ...

... بحر پاکان تا در اجر این بنا گردد شریک

در لباس مرمری شد آبدریاها نهان

می توان کردن وضو از آب سنگ مرمرت ...

... کی شود آگاه از کنه کمالاتش سپهر

ساحل از دریا نبیند غیر بط ها در میان

آورد سیمرغ را صیاد معنی در قفس ...