... خویش را همچون گهر باری به سنگ کم مکش

در گلستان جهان از لاله همت یاد گیر

کاسه ی سر را قدح کن می ز جام جم مکش ...

... زینت ارباب معنی جوهر ذاتی بس است

لاله در کوه بدخشان گر نباشد گو مباش

هرکجا باشد ز کف مگذار جام می سلیم ...

شراب همچو گل و لاله خور ز ساغر خویش

پیاله همچو کدو کن ز کاسه ی سر خویش ...

... به سوی میکده آید ز خانقاه غلط

ز شمع لاله و از لاله شعله ظاهر شد

که کرده اند ز مستی همه کلاه غلط ...

از سرم کی می رود هرگز برون سودای داغ

همچو لاله در دلم گرم است دایم جای داغ

همچو آن منعم که او زر بر سر زر می نهد ...

لاله ام در داغ دل بسیار دارم من شریک

در سیه بختی ست همچون سرمه مرد و زن شریک ...

... تا نقاب از روی خود همچون حباب انداختیم

شد چو طرف دامن لاله سیاه و سوخته

دامن تر را ز بس بر آفتاب انداختیم ...

... به راه شوق نشان تا ز نوک خاری هست

ز برگ لاله و گل پا نمی خورد پایم

ز عشق بس که پریشانم اهل عالم را ...

... کز فروغ عارضت دوش و بری رنگین کنم

در کف خود لاله ی دل را ندیدم یک نفس

زین حنا تا چند دست دیگری رنگین کنم ...

... اگر چه خار و خسم یادگاری چمنم

حدیث عهد گل و دور لاله از من پرس

که همچو آب روان پاچناری چمنم ...

... رشکی به گل و سرو درین باغ ندارم

ای لاله ی دلسوخته از داغ تو داغم

دست من و آن زلف گره گیر که دارد ...

ز لاله و گل این باغ کی خبر داریم

گل همیشه بهار جنون به سر داریم ...

... تار تسبیح رشته ی چنگم

از گل و لاله فیض نتوان برد

غیر می نیست از کسی رنگم ...

ما در چمن بساط تمنا فکنده ایم

بر برگ لاله طرح تماشا فکنده ایم

چون آینه ز دیدن او چشم ما پر است ...

... مانند موج دام به دریا فکنده ایم

در عشق لاله را سبب اعتبار شد

داغی که ما ز سینه به صحرا فکنده ایم ...

اثر در عالم از دارا و اسکندر نمی بینم

سری همچون کلاه لاله در افسر نمی بینم

درین مجلس چراغی از که خواهد خواست پروانه ...

... از دل مجروح پنداری که پیکان می کشم

دامن صحرا ز موج گریه ام شد لاله زار

رنگ می ریزم به هرسو طرح طوفان می کشم ...

سر از کجاست که چون لاله فکر تاج کنیم

دماغ کو که به بوی گلش علاج کنیم ...

... بلاست طالع شهرت سلیم ورنه به عشق

هزار داغ من از داغ لاله به دارم

چگونه زمزمه ای در چمن به کام کنم

که موج لاله و گل را خیال دام کنم

خوش آن که غارت مستان شود چمن تا من ...

... به چشم سرمه سیاهی میل فرسنگم

به یک پیاله رخم لاله گون شود گویی

به دست ساقی بزم است چون حنا رنگم ...