ای دریده ز تو گل پیرهن خون آلود

لاله را داغ تو تعویذ تن خون آلود

اختران بر فلک از گریه ی من رنگینند ...

... به محشر هم پریشان چون غبار از خاک برخیزد

به داغ رشک آن افتاده همچون لاله می سوزم

که نتواند ز مستی در چمن چون تاک برخیزد ...

رهنمای مقصد هرکس توکل می شود

همچو ابراهیمش آتش لاله و گل می شود

گر ز قید ناخدا آزادسازی خویش را ...

... بلبل و پروانه را چشم از فروغش روشن است

از چراغ لاله ی او روغن گل کم مباد

هرکه خواهد کم کند یک مو ز زلف سنبلش ...

... بر لب دریا اگر گوشی چو ماهی افکند

لاله در باغ از نوید مقدم او همچو شمع

تاج خود را پیش باد صبحگاهی افکند ...

... در دل هزار درد و لب از ناله بسته ایم

از زخم ما چو لاله و گل خون نمی رود

هرکس که جامی از می حکمت کشیده است ...

... هوای داغ جنون در کدام سرکه نبود

گمان که داشت که آخر نصیب لاله شود

نصیب نیست بقایی شکفته طبعان را ...

... ز ناز دیر کشد ساغری که می گیرد

شراب لاله و گل کهنه در پیاله شود

سلیم آنچه به یک نکته ما بیان سازیم ...

در عشق دل چه ناله ی مستانه می کشد

در آتش است لاله و پیمانه می کشد

گر آشنای ما نشود جای شکوه نیست ...

... به تنهایی مرا هم صحبتان ای کاش بگذارند

چراغ لاله را صحراست خوش محفل نمی خواهد

جهان سامان خود را عیب پوش ناقصان دارد ...

دل پی لاله رخان همچو صبا می گردد

هیچ کس نیست بپرسد که کجا می گردد ...

... ترا که خرقه چو پروانه در سماع آرد

چراغ لاله به پیش رخ تو بی نور است

که دزد همره خود شمع کم شعاع آرد ...

... چون بری نام مرا خاک وطن می لرزد

جنبش لاله و گل نیست ز تأثیر صبا

که ز رشک رخت اعضای چمن می لرزد ...

... فریاد که طفلانه مرا نام نهادند

دادند گهی برگ گل و لاله خطابم

گاهی پر پروانه مرا نام نهادند ...

... بی داغ برون رفتن ازین باغ شگون نیست

از لاله بچین برگی و همراه نگه دار

رفتند چو خورشید به افلاک حریفان ...

... از سایه ی همای مگو در حضور ابر

چون پشت لاله گرم نباشد که می شود

نارنج آفتاب نهان در سمور ابر ...

... از باده گرم ساز نفس را و بعد ازان

دریوزه کن چو لاله و آتش ز آب گیر

جز آنچه داده اند به هرکس ازو مخواه ...

... غم زمانه مخور عشق آفت تو بس است

چو آتشی همه تن لاله وار داغ مسوز

دماغ می کشی امشب ز هر شبت بیش است ...

... به راهم ای فلک این دانه ی فریب مریز

به درد و صاف جهان همچو لاله راضی شو

ز جام خویش ترا آنچه شد نصیب مریز ...

... سر برهنه برد فیض از هوای چمن

صبا کلاه گل و لاله را در آب انداز

به بزم می صفتی بهتر از خموشی نیست

چو لاله سرمه به پیمانه ی شراب انداز

مباد پای نسیم چمن بریده شود ...

... پاسبان خودند آگاهان

هم چراغ است لاله هم فانوس

باز ذوق هوای ابر آورد ...