... در آن برگ گل نادیده خاشاک

گلاب لاله گون می ریخت بر خاک

محیطش گشت آتش با صد افسوس ...

... صبا از خود تهی در عطر گل پر

لبالب از می گل جام لاله

به دعوی باغ و صحرا هم پیاله ...

... طراوت شسته چون درد از پیاله

غبار عنبر از مژگان لاله

ز بس آغشته در گلهای سیراب ...

... ز آه گرم فصیحی حذر کنید که دوش

چو داغ لاله در آتش نشاند فردا را

... من گل کنم ز ساده دلی بام دیده را

جز داغ لاله هیچ گیا دلپذیر نیست

آهوی در دیار محبت چریده را ...

... بر سر زند وفا و کند بر زمانه ناز

هر لاله ای که بشکفد از بیستون ما

کو گریه ای که خنده شادی چمن چمن ...

شناخت ذوق بهار آنکه گل به دامان ریخت

چو چید از جگر لاله داغ بر جان ریخت

ز بی مروتی ابر این چمن سوزم ...

... ز بیم صاحب گلشن سحر فصیحی چید

ز جیب لاله و گل چاک در گریبان ریخت

... شکر فیض نوبهار غم فصیحی چون کنم

کز گلم یک لاله بی چاک گریبان برنخاست

... یک لخت جگر بر مژه بی داغ غمی نیست

من کوه غمم دامن من لاله ستانست

یک موی من از دوست تهی نیست فصیحی ...

... دلم شکفت کجا شد خلیل تا بیند

که در هر آتش سوزنده لاله زاری هست

شکست کشتی ام از موج سعی و دانستم ...

... هیچ کس را خبری از دل بیمارم نیست

داغ لاله نگهم را به تماشا بفریفت

ورنه صلحی به هوای گل و گلزارم نیست ...

از دل هزار لخت به چشم نثار رفت

جز داغ هر چه بود درین لاله زار رفت

ضعفم چنان گداخت که طوفان اشک دوش ...

... بر هر نگاه حسرت دیدار بار کرد

شوخی نگر که شعله یک لاله زار داغ

از ما گرفت و بر جگر ما نثار کرد

ابری برآمد از چمن عشق داغ ریز

گلزار بودم از کرمم لاله زار کرد

چون بوی گل مرید نسیمم که فیض آن ...

... نقش بت باشد به جای داغ تعویذ جگر

لاله زاری کز سر خاک برهمن بشکفد

در چمن خندیدن گل نوحه برخود کردن است ...

... کاین قبله را نه بهر نماز آفریده اند

داغ دلم چو لاله ز شوخی برون فتاد

ورنه مرا ز جوهر راز آفریده اند ...

... افسردگی دل فصیحی بین

بی داغ ز لاله زار برگردید

... برو مسیح و بیاسا که سر داغ مرا

کسی که لاله این باغ شد نکو فهمید

کند چو دایره سر در سجود پا فرموش ...

... اشکی به یادگاری زمزم نگاه دار

یک لاله وار داغ دل ار افتدت به دست

شاداب خو به غم کن و خرم نگاه دار ...

از خون کشتگان شکفد لاله زار عشق

باشد خزان عمر شهیدان بهار عشق ...

... زین پیشتر گل می فشاند از خنده چاک سینه ام

پژمرده کرد این لاله را تبهای حرمان در بغل

من در سجود بت ولی لبریز استغفار دل ...

... مرا ز باغ فصیحی بهار بیرون کرد

به دشت رفتم و از داغ لاله زار شدم