... چه غم که حلقه زنجیر قلعه زنجیر است

گلش ز نعمت دیدار سفره گر دارد

بگاه جنگ هم ابروی او بشمشیر است ...

... که زود قطع شود راه چون سرازیر است

تهیه سفر مرگ در جوانی کن

که زاد و راحله راه دور شبگیر است ...

... سوداگر بی مایه سود دو جهانیم

برگرد سراپای تو گشتن سفر ماست

ما را به وفاداری ما قدر شناسند ...

... بهر یاران قدردان واعظ

زین سفر ارمغان ما سخن است

... پوشیدنیست چشم ز هر کار این جهان

الا تهیه سفر خود که دیدنی است

شاخ قدت خمیده ز بار شکستگی ...

... نشکستم استخوان چون نی بوریا عبث

مقصود از سفر گرو از عمر بردنست

تاکی دوی بکوه و کمر چون صدا عبث ...

... ضرور گشته ز خود رفتنی مرا ز غمش

ز کوی او سفر اما نمیتوانم کرد

عجب بلای سیاهی است زلف پر شکنش ...

... سراغ کعبه مقصود کرده ام واعظ

سراغ همسفر اما نمیتوانم کرد

... بر سر آن سایه که نخل قد یار اندازد

نیست آسایش تن در سفر رفتن دل

عشق را قافله یی نیست که بار اندازد ...

... خموشی تا مرا قفل دهن شد

ترقی از سفر در گردباد است

تنزل کار گرداب از وطن شد ...

... عاقبت در دیده ات خوناب حسرت می شود

فرصت اندیشه برگ سفر واعظ کراست

زندگی ها صرف سامان اقامت می شود

... در غریبی می فزاید قیمت اهل هنر

کز سفر پیوسته کالا پربهاتر می شود

حرص می بالد به خود چون سیم و زر گردد فزون ...

... آهن آتش تا نبیند کی به فرمان می شود

می کند واعظ سفر افزون بهای مرد را

می فزاید قیمت گوهر چو غلتان می شود

... هست میدان نگین وقت سواری بیشتر

از سفر کردن شود کس دلنشین عالمی

آب را گردد ز رفتن خوشگواری بیشتر ...

... باین سامان ره دور عدم را چون توان رفتن

بکن ای واعظ بی فکر فکر این سفر بهتر

... توهم بجوی پی درد خود دوا برخیز

ترا که بهر سفر توشه پختن است ضرور

نگشته تا که خموش آتش بقاء برخیز ...

... این راه را تمام بآغوش رفته ام

دور و دراز شد سفر بیخودی مرا

گویا ببوی زلف تو از هوش رفته ام ...

ز غصه جان نبری بی حذر ازین مردم

بمنزلی نرسی بی سفر ازین مردم

بهند سایه دیوار فقر کن سفری

امید سود چه داری دگر ازین مردم ...

... وقت این خانه بدوشان همه صبح وطنست

شام غربت نبود در سفر درویشان

همچو داغی که سیاهی فگند از همت ...

... صدای ریختن آبروست خندیدن

سفر برون برد از طبع مرد خامی ها

کباب پخته نگردد مگر به گردیدن ...

... سرشکی کآید از شرم گناه از چشم من بیرون

نگردد بی سفر هرگز کمالی مرد را حاصل

نفس کی حرف گردد تا نیاید از دهن بیرون ...

... کز ضعف فتاده است سرشکم ز روانی

چون تیر از این خانه مهیای سفر باش

آورد ز پیری چو قدت رو بکمانی ...