حرف آخر قافیه

شماره ۱: فلک بدعهد و بس نااستوار است - همه کار جهان ناپایدار است

شماره ۲: همه شراب به یاد بنفشه خواهم خورد - که مر مرا زخط یار یادگار شده ست

شماره ۳: نظم راوان چو آب روان سینه را به است - شعر روان زجان و روان گداخته است

شماره ۴: او شد جوان و آه جوانی من برفت - یاقوت من زرفتن او کهربا شده است

شماره ۵: بگردان روی دل از فکرت بد - که بد کردن نه کار بخردان است

شماره ۶: زهی یافته دین و دولت زتو - صفایی که گردون زاختر نیافت

شماره ۷: روز می خوردن به دوزخ رفتی ای اخطی ز بزم - صد هزاران آفرین بر روز می خوردنت باد

شماره ۸: به معالجت تن من زتو جز الم ندارد - به سرت که جز بر آتش دل من قدم ندارد

شماره ۹: نیست ممکن که به وصل تو رسد کس به شتاب - چه کنم صبر کنم تا به مدارا برسد

شماره ۱۰: ز روزگار حذر کن ز کردگار بترس - وگرت بر همه آفاق دسترس باشد

شماره ۱۱: گیرد قدر عنانش و بوسد قضا رکاب - گر پای و دست قصد رکاب و عنان کند

شماره ۱۲: شعر است و بس که خواندن او نام مرد را - مشهور شهر و شهره خلق جهان کند

شماره ۱۳: کهتر و مهتر از وضیع و شریف - همه از روزگار رنجورند

شماره ۱۴: سخنوران که تو را درسخا سحاب نهند - همی ثنای سخای تو بر سحاب کنند

شماره ۱۵: گر مرا سودای عشق آن دهن کمتر شود - جان من کم رنج بیند درد من کمتر شود

شماره ۱۶: ز صد هزار محمد که در جهان آید - یکی به منزلت و جاه مصطفی نشود

شماره ۱۷: به هیچ وقتی اگر نام کهتران شمری - مرا و نام مرا اندر آن شمار شمر

شماره ۱۸: فلک همی نکند در جفای من تقصیر - ملک همی نکند در هلاک من تاخیر

شماره ۱۹: زمن به قهر جدا کرد روزگار سه چیز - چنان سه چیز که مانند آن ندانم نیز

شماره ۲۰: به قمر فروغ بخشد رخ همچو گلستانش - ز شکر خراج خواهد لب لعل دلستانش

شماره ۲۱: شگفت نیست چو با تیغ در مصاف آید - که تیغ کوه بلرزد ز دست تیغ زنش

شماره ۲۲: خداوندا زدوران زمانه - دلم از غصه چون دیگ است در جوش

شماره ۲۳: ثنا به نام تو رغبت همی کند همه وقت - جهان به روی تو خرم بود همی همه سال

شماره ۲۴: نه وعده و نه پیام و نه نامه و نه رسول - بدین دلیل نباشد مرا امید قبول

شماره ۲۵: حسامش را لقب داده ست نصرت - برآید آب رنگ و آتش افشان

شماره ۲۶: چو تو هرگز نبوده ست و نباشد - جوان بخت و سخی طبع و سخندان

شماره ۲۷: تیرت به گاه زخم چوپوید به سوی خصم - کلکت به وقت مهر چو جنبید در بنان

شماره ۲۸: اگر به شعر روا باشدی نبوت شعر - چه مایه شاعر فحل آمدی زامت من

شماره ۲۹: باد سحر که سوی من آرد پیام او - اول غلام بادم و دوم غلام او

شماره ۳۰: تا بشنیدم که ناتوانی - دلتنگ شدم چنانکه دانی

شماره ۳۱: پیری ز وجود من برون برد - آن لطف و صفا و آن ظریفی

شماره ۳۲: مرا هوای سحرگه پیام آورد - نسیم بوی بهشتی از آن دیار آورد

شماره ۳۳: چهره کآن ماه جبین می سازد - از پی بردن دین می سازد

شماره ۳۴: بی دوست مانده ام چو تو را دوست خوانده ام - کز دوست دوستانه ندیدم جزای خویش

شماره ۳۵: ای روی تو چو خلد و لبانت چو سلسبیل - بر خلد و سلسبیل تو جان و دلم سبیل

شماره ۳۶: ای زلف تو چون وعده وصلت به درازی - خوبیت حقیقت بود و وعده مجازی

شماره ۳۷: ای طره های خوبان از نافه تو بویی - هژه هزار عالم در عرصه تو گویی