امروز اگر می بمن آن لب نرساند

پیداست که مخمور تو تا شب نرساند

نظاره ی جولان توام کی برد از هوش

گر این طرفت بازی مرکب نرساند

بیچاره خرابی که دلش سوزد و از بیم

[...]

نظاره ی روی تو بسی خانه سیه کرد

آتش کند این کار که آن روی چو مه کرد

ما را ز تماشای تو صد گونه سیاست

آن چین جبین و شکن طرف کله کرد

تنها چه کند آنکه همه عمر ترا دید

[...]

آنان که به اخلاص کلام تو نویسند

در اول دفتر همه نام تو نویسند

یا رب چه بلا ماه تمامی که تمامان

بر دل صفت حسن تمام تو نویسند

آنی که ببزم هنر و انجمن فضل

[...]

تا چند طلب باشد و مطلوب نباشد

خون گریم و نظاره ی محبوب نباشد

هر ناله میان من و او قاصد دردیست

دلسوز مرا حاجت مکتوب نباشد

هر جا که شکافند دل مهر پرستان

[...]

دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد

زین خرقه ی تر آینه ام زنگ برآورد

هر بار نمی برد چنین مطربم از دست

این بار ندانم که چه آهنگ برآورد

عشق آمد و در چاه فراموشیم افگند

[...]

ساقی چه بود باده و زین آب چه خیزد

من تشنه ی عشقم ز می ناب چه خیزد

گل دیده نیفروزد و مه دل نرباید

مقصود تویی از گل و مهتاب چه خیزد

خنجر مکش از دور که من صید هلاکم

[...]

صبحی بمن آن شاخ گل از خواب نخیزد

یا نیمشبی مست ز مهتاب نخیزد

از خانه ی زین خاست بقصد دل عاشق

زانگونه که آتش بچنان تاب نخیزد

از گرمی می بود که آن غمزه برآشفت

[...]

گل آمد و بی یار نشستن که تواند

بی یار بگلزار نشستن که تواند

یکدم به مراد دل خود پهلوی یاری

بی محنت اغیار نشستن که تواند

زین شیوه ی مستانه که هر لحظه نمایی

[...]

هرگز برخت سیر نگاهی نتوان کرد

وز بیم کسان پیش تو آهی نتوان کرد

روزی که بنادیدن رویت گذرانم

شرح غم آن روز بماهی نتوان کرد

خنجر مفگن بر من و خلقی مکش از رشک

[...]

ما را گلی از باغ تو چیدن نگذارند

چیدن چه خیالیست که دیدن نگذارند

بهر سخنی از لبت ای غنچهٔ خندان

چون گل همه گوشیم شنیدن، نگذارند

هر جا که شود آینهٔ روی تو پیدا

[...]

جز جور و جفا پیشه ی محبوب نباشد

خوبی که جفایی نکند خوب نباشد

جایی نرسد نکهت پیراهن یوسف

گر خود کشش از جانب یعقوب نباشد

یک شمه نجات از الم عشق نیابد

[...]

از توبه ی من دیر مغان بیت حزن شد

مستوری من توبه ی صد توبه شکن شد

در دیده بدل گشت سیاهی بسپیدی

نظاره که ریحان ترم برگ سمن شد

از باده ی صافم نگشاید دل روشن

[...]

امروز صفای دلم از سیمتنی بود

جانم پر از اندیشه ی نسرین بدنی بود

چون دسته ی گل ساعدم از داغ نهانی

آراسته زان دست که گویی چمنی بود

پیرانه سرم ناصیه ی موی پریشان

[...]

تا چند بافسون جهان بند توان بود

مردیم، درین کهنه سرا چند توان بود

شد نقش من از تخته ی گل، چند شب و روز

گریان پی خوبان شکر خند توان بود

حیفست که رنجی نبرد بنده ی مقبل

[...]

نوروز علم برزد و گل در چمن آمد

خورشید سفر کرده ی من در وطن آمد

مرغی که ز هجران گلی داشت ملالی

در باغ بنظاره سرو چمن آمد

گل باز رسید از سفر و سرو ز گلگشت

[...]

گر تلخ شدی سوز تو از سینه کجا شد

شیرینی درد از دل بی کینه کجا شد

شب یار و سحر دشمن جان این چه وفاییست

خاصیت نقل و می دوشینه کجا شد

از لخت کباب دل ما زود شدی سیر

[...]

خورشید من امروز به شکل دگری باز

می خورده نهان گرم ز ما می‌گذری باز

افروخته رخسار و جبین کرده عرقناک

از حال دل تشنه‌لبان بی‌خبری باز

دانم چه نظرهاست در آن دم که به شوخی

[...]

چون یار شدی مهر و وفا گم نکنی باز

از ره نروی گوش به مردم نکنی باز

سوزد جگر مدعی از تندی خویت

در روی وی از شمع تبسم نکنی باز

صد بار دلم را به سخن ساخته یی شاد

[...]

آلوده بمی لعل ترا چون نگرد کس

طاقت نبود کان لب میگون نگرد کس

منت که رسیدم ز تو یکره بزلالی

در ساغر خود چند همه خون نگرد کس

خوبی تو، مکن گوش بگفتار بد آموز

[...]

خوبان دل غمناک ندانند چه حاصل

درد جگر چاک ندانند چه حاصل

چند اینهمه از دور نگه کردن و مردن

قدر نظر پاک ندانند چه حاصل

ما بهر جوانان ز سر خویش گذشیم

[...]