او در آن دودهای آتش ریز

میرود چشم بسته، افتان خیز

دامنش را گرفته دست آویز

حجت عذر روز رستاخیز

باز بود و نمود تو یک چیز

نیست اندر میانه هیچ تمیز

گه ز توحید نیز دستاویز

سازد از روی خیرگی و ستیز

همه بسیارهای او یک چیز

به من و تو پدید گشت تمیز

اهل الحاد و مرجئه ز ستیز

شبهه​ای کرده​اند دست آویز

مژه تیزست و غمزه نیز و تو نیز

ریختی خون عاشقان به ستیز

اگر کشی بی بهانه نتوان کشت

صد بهانه بعشره انگیز

از من آن پای بوسه مگریزان

[...]

رند مستیم و عشق شورانگیز

عقل مخور گو ز ما پرهیز

ساقیا خم می بیار آن دم

خم می بر سر حریفان ریز

بر در می فروش خوش بنشین

[...]

خاک میخانه بر سر ما ریز

جام می را بگیر و بر ما ریز

بر در میفروش خوش بنشین

از سر هر دو کون هم برخیز

عین ما را به عین ما بنگر

[...]

گه فرو رفته در چه کاریز

ز آب آن غله کشته و پالیز

گفت برخیز هان و هان برخیز

زودتر زین در دکان بگریز

بگذار از خویش و در خدای گریز

بگسل از خویش و در خدای آویز

در میانشان تعدد و تمییز

خارجا منتفی و علما نیز

داند آدم حقیقت همه چیز

عین حق را حقیقت همه نیز

اسم گندم لبیب ذو تمییز

به تجوز کند بر او تجویز

نه که گویی اعوذ و تازی تیز

سوی شیطان و نفس شورانگیز

بر دهان جام زهر مرگ آمیز

بر زبان آنکه می کنم پرهیز

نکته ها گفت جمله عشق آمیز

بیتها خواند جمله شوق انگیز

هر چه بر تو ز نفس شورانگیز

ریخت بردار و بر رخ او ریز

کرده صافی به لطف عنف آمیز

عالم از دود دوده چنگیز