همچو عنقاست مرا گوشه ای از دنیا بس

لب نانی بود امروز بس و فردا بس

هرکسی چاشنی فقر و قناعت دانست

همچو گوهر بودش قطره ای از دریا بس

نیست در قافله ی ریگ روان راهبری

[...]

ای به غیر از من ناکام، به کام همه کس

باده ی وصل تو چون آب، به جام همه کس

به کسی هر نفس الفت نتوان کرد ای دل

چون کبوتر منشین بر لب بام همه کس

باده ی ناب چه خاصیت خاصی دارد

[...]

چمنی را که بود خرمی از رخسارش

چون گل چشم ز دل آب خورد هر خارش

رشک شرط ره عشق است، به وقت شبگیر

گر بود پای تو در خواب، مکن بیدارش!

چمن دوستی آن گونه نزاکت خیز است

[...]

هرکه را ساز بود زمزمه ی زنجیرش

می کند ناله ی مرغان چمن دلگیرش

خضر آید به ره قاتل ما تا بیند

صورت حال خود از آینه ی شمشیرش

گذری بر دل سودازده ی ما نکند

[...]

هرکه سرگرم کند شوق تو چون خورشیدش

بی نیاز از نمد است آینه ی تجریدش

در وجودم ز تمنای گلی افتاده ست

خارخاری که به ناخن نتوان خاریدش

هرکه را نیست درین عهد، گره بر ابرو

[...]

خم می هست، چه اندیشه ی محشر دارم

پشت چون آینه بر سد سکندر دارم

چون سبو، حیرت این خمکده ام برد از کار

دست برداشته از عالم و بر سر دارم

مایه ی مردم درویش، توکل باشد

[...]

عشق کو تا مژه در خون جگر غوطه دهم

دل خود را کشم از خون و دگر غوطه دهم

سخن من به مذاق تو بود تلخ اگر

چون لبت هر سخنی را به شکر غوطه دهم

تشنه را گر به بساط سخنم راه افتد

[...]

نقش ابروش به دل، روز فراقی بستیم

بر سر خانه ی ویران شده طاقی بستیم

عشق مجنون اثری در دل لیلی کرده ست

سر زنجیر چو خلخال به ساقی بستیم

با فراموشی بسیار، دگر با شوخی

[...]

در سخن سنجی هرکس بتر از غمازیم

وای بر ما که درین بزم سخن پردازیم

سفر اول شوق است به کویت ما را

صید ما زود توان کرد که نوپروازیم

کیست کز مطرب این بزم در آتش ننشست

[...]

ما چو مرغان قفس، زمزمه در دل داریم

در پر و بال زدن عادت بسمل داریم

چون جرس، بیضهٔ فولاد به فریاد آید

گر ز لب سر زند آن ناله که در دل داریم

عذر ما گرم روان سستی توفیق بس است

[...]

جرعه‌ای ریز که تا چارهٔ خمیازه کنیم

بوسه‌ای ده که به آن لب نمکی تازه کنیم

بی نمک می شود آن چیز که پرشور شود

فصل گل را ز پی می کشی اندازه کنیم

عقل و دین رفت، به زنجیر چه حاجت دل را

[...]

هرکه افتاد ز پا، خاک نشین من بودم

هرکه آمد به زمین، نقش زمین من بودم

شوق، سرخیل صف اهل نیازم کرده ست

سجده ای هرکه ترا کرد، جبین من بودم

راز خود کرد وصیت همه با من مجنون

[...]

نوبهار است، چو گل فکر قدح نوشی کن

خون غم ریخته در جام فراموشی کن

در صف خرقه بدوشان نتوان بود چو گل

خرقه دور افکن و با آینه همدوشی کن

چون صبا چند بغل گیری سرو و شمشاد؟

[...]

در غمت ناله ز مرغ چمن آید بیرون

گر لب غنچه گشایی، سخن آید بیرون

طرفه حالی ست که دیگر نکند رو به قفا

هرکه چون آب روان زین چمن آید بیرون

کس ندانست که عنقا به کجا کرد سفر

[...]

نتوان یافت دلی خوش به جهان ای کاکو

چه روی گاه سوی گنجه و گاهی باکو؟

طرفه عهدی ست، که انگشت تحیر شده است

آشنای همه لب، همچو نی تنباکو

ای که از لطف، نگهدار همه دل هایی

[...]

دل چو می رفت سوی زلف تو، شد جان همراه

به ره هند شدند این دو پریشان همراه

اولین گام به ره ماند چو میل فرسنگ

گردبادی که مرا شد به بیابان همراه

دل دیوانهٔ ما فصل گل از عریانی

[...]

رو به آزار دل خصم دل آزار منه

گر همه شعله شوی، پا به سر خار منه

پرتو فیض کی از صحبت هرکس خیزد

سینه چون آینه بر سبزه ی زنگار منه

مردم از رشک تو، بیمار نه ای، ای خورشید

[...]

دل درین بادیه سویی دود و من سویی

خضر شاید که ز یک سوی نماید رویی

هست سررشته ای از عشق هنوزم در دست

مانده در شانهٔ ما از سر مجنون مویی

سخت از بیضهٔ قمری خبری می‌گیرد

[...]

خوش بود گر ز سر هر هوسی برخیزی

زین گلستان به سراغ قفسی برخیزی

کعبه در بادیه هرگاه به خوابت آید

حیف باشد که به بانگ جرسی برخیزی

از خدا باک نداری، ولی از مجلس می

[...]

از فغان من سودازده در فریاد است

آسمان همچو سبویی که به راه باد است

جوش سیلاب غمم بین که نگویی دیگر

چار دیوار عناصر ز چه بی بنیاد است

همچو آتش ز جهان حاصل من دود دل است

[...]