آنکه بر اقلیم تمکین حاکم است

در طریق استق امت قایم است

خواجۀ دل زنده قطب عالم است

مرکز دوران چرخ اعظم است

بر همه خلقان رحیم و راحم است

در بقای صرف دایم قایم است

قطب اقطاب است و غوث اعظم است

وارث علم و کمال خاتم است

آن براهیمی که ابن ادهم است

از همه شاهان عالم اعظم است

داند او کونیکبخت و محرم است

زیرکی زابلیس و عشق از آدم است

عالمی در شادی و ما را غم است

این غم ما از برای عالم است

چشم غیرت بین ما را نور نیست

هر کجا سوریست آنجا ماتم است

روزگارم زخمها بسیار زد

[...]

شادیی گر یافتی گفتی غم است

زخمی ار دیدی بگفتی مرهم است

هرکه را زین ابلهی جان خرم است

آگه از سر لکی لایعلم است

هر که او تایب نباشد ظالم است

این سخن را لفظ قرآن حاکم است

کین سمور است، این خزاست، این قاقم است

یا که این از پشم و آن ز ابریشم است

جان سلیمان است و این دل خاتم است

که بر او نفشی ز اسم اعظم است

آن جزیره گرچه شاد و خرم است

لیک با یک شادی او صد غم است

آب عذبش اشک اندوه و غم است

عجز و زاری هرچه برداری کم است

از کتاب حق که گنج اعظم است

رطب و یابس جمله در آن مدغم است

چون جراحت از تو باشد مرهم است

مرهم از غیر تو زهر ارقم است

اصل آن قانون نوای ماتم است

صاف این صهبا همه درد و غم است

بلکه شیر نر که سلطان شماست

دست و پاها بسته در زندان ماست

عشق این یا عیسی ِ بِن مریم است

محیی الاموات اگر گویم کم است

کاندرین محفل زبان نامحرم است

زین سبب از این حکایت ابکم است