سمنبر ویس گریان بر دل خویش

گهی ریزان ز نرگس بر گل خویش

دی آمدنی به حیرت از منزل خویش

امروز قراری نه به کار دل خویش

فردا شدنی به چیزی از حاصل خویش

پس من چه دهم نشان ز آب و گل خویش

صورت خود در آینهٔ دل خویش

به توان دید از آن که در گِل خویش

دید خود را در آینهٔ دل خویش

دست و شانه جدا ز مفصل خویش

گفت شه دست برده در دل خویش

نگذارم دو پای در گِل خویش

نرسد در ولایت دل خویش

هیچ بی‌حوصله به حاصل خویش

به جان آمد مرا کار از دل خویش

غمی گشتم زکار مشکل خویش

در آن دریا شدستم غرقه کانجا

بجز غم می‌نبینم ساحل خویش

به راه وصل می‌پویم ولیکن

[...]

یک چند نهان از دل بی‌حاصل خویش

با صبر پناه کردم از مشکل خویش

کام دلم آن بود که سرگشته شوم

گردان گردان شدم به کام دل خویش

هست خشنود هر کس از دل خویش

نکند کس عمارت گِل خویش

در آتش ماندهام از مشکل خویش

چو آتش میکشم غم در دل خویش

حقیقت ره کند در منزل خویش

به بیند ذات بیشک واصل خویش

دمادم میخورم خون دل خویش

ندارم هیچ جز تو حاصل خویش

نمود جان ازو بین و دل خویش

که او معبود هردوحاصل خویش

مرا کاری ست مشکل با دل خویش

که گفتن می نیارم مشکل خویش

خیالت داند و چشم من و غم

که هر شب در چه کارم با دل خویش؟

ز واپس ماندگان یادی کن آخر

[...]

باین همه، به منزل خویش

خالی نکنم ز تو، گل خویش

بغربت او فکند از منزل خویش

چنانک آگه نیم زاب و گل خویش

گر تو ز خیال باطل خویش

در جستن حل مشکل خویش

هر کسی پهلوی یاری به هوای دل خویش

ما گرفتار به داغ دل بی‌حاصل خویش

چند بینم سوی خوبان و دل از دست دهم

وقت آنست که دستی بنهم بر دل خویش

روزگاری سر من خاک درت منزل داشت

[...]

گهی گفتی چه سازم با دل خویش

روم پیش که گویم مشکل خویش

زدند از کار خویش و حاصل خویش

ز آه سرد بادی بر دل خویش