دل ریش عبید از غم جدا کن

به فضل خویشتن کامش روا کن

بیا و دیده جانم به وصل بینا کن

به بوی زلف خودم دلبرا توانا کن

به روی چون گلت ای گلعذار سیم اندام

زبان بلبل جان را به طبع گویا کن

چو بسته ام دل خود را به زلف سرکش تو

[...]

بیا ای سرو جان من کنار چشم ما جا کن

وگر در چشمه ننشینی درون جان تو مأوا کن

ز حد بردی جفا بر من نمی پرسی شبی حالم

که گفتت این چنین جانا جفا چندین تو بر ما کن

تو تا کی بسته ای بر ما در شادی بگو جانا

[...]

نگارا رحمتی بر حال ما کن

غم هجران ز جان ما جدا کن

زبانم نیست از ذکر تو خالی

مرا کامی ز لعل خود روا کن

دلم پر درد هجرانست باری

[...]

دل ضعیف مرا در دو زلف خود جا کن

نشیمنیش خدا را به زلف شیدا کن

طبیب گشت ملول از من ضعیف نحیف

بیا و یک دمش از وصل خود مداوا کن

دلم به دست جفا دادی و نبخشودی

[...]

ز لطفت یک نظر در حال ما کن

ز وصلت درد دوری را دوا کن

جفا تا کی کنی بر من نگارا

به رغم دشمنان روزی وفا کن

بیا بنشین زمانی بر دو چشمم

[...]

سهی سروا گذاری سوی ما کن

امید ناامیدی را روا کن

به جان آمد دلم از درد دوری

بیا درد دل ما را دوا کن

جفا تا کی کنی بر من نگارا

[...]

بیا دردم به وصل خود دوا کن

ز لعلت کام جان ما روا کن

به وصلم وعده ی بسیار دادی

یکی زان وعده ها آخر وفا کن

خلاف بی وفایی کز تو دیدم

[...]

درد دل ما را ز کرم باز دوا کن

کامی ز لب لعل خودم زود روا کن

تا چند دهی وعده چو ابروی خودم کج

چون قامت خود راست شبی وعده وفا کن

من مهر تو ورزم تو خوری خون دل من

[...]

ما آشنای خویشیم بیگانگی رها کن

دُردی به ذوق می نوش درد دلت دوا کن

در بحر ما قدم نه با ما دمی برآور

آب حیات ما نوش میلی به سوی ما کن

خواهی که پادشاهی یابی چو بندگانش

[...]

آیین ستمگری رها کن

دردم به وصال خود دوا کن

شد آتش فرقت تو ساکن

زین مژدۀ روح‌بخش لیکن

روی از در خلق با خدا کن

اندیشۀ این و آن رهاکن

ای دوست نظر به حال ما کن

درد دل خسته را دوا کن

تا چند کشم جفا و جورت

آخر نفسی به ما وفا کن

ای خسرو جمله ماهرویان

[...]

یا ز پستی هوای بالا کن

از بن کوه بر سرش جا کن

زیر فرمان دیو شد ساکن

شد فضیحت ازان سکون لیکن

سر ز پستی به سوی بالا کن

سوی خورشید چشم خود وا کن

عدل را رو به چرخ والا کن

ظلم را در چه عدم جا کن

عدل را زاد راه فردا کن

ظلم را همنشین عنقا کن

به کرم های خودش بینا کن

به ثناهای خودش گویا کن