موسی عمران به مناجات حق

گفت که ای هست کن ما خلق

ای همه ذرات تو را در سجود

ذاکر ذکر تو لسان وجود

انفس و آفاق ستاینده‌ات

[...]

عیسی مریم چو علم بر فراخت

بر به جهان کوس نبوت نواخت

باب عطایش به جهان باز شد

دم به دم آمادهٔ اعجاز شد

اکمه و ابرص فلج اعور عمی

[...]

احمد خاتم شه اقلیم جود

جان جهان مهر سپهر وجود

عقل که آئینهٔ ایزد نما

ختم رسل مهبط وحی خدا

گشت چو مأمور رسالت ز حق

[...]

ماهیکی در تک بحر از صدف

کرد سئوالی پی کسب شرف

گفت که ما هر دو ببحر اندریم

فیض بر از آب روان پروریم

زانچه تو یک قطره ننوشی فزون

[...]

دوش ز من کرد عزیزی سئوال

از بهی و برتری حسن و مال

گفتمش ارمال بدست سخی است

بهر سخی ماحصلش فرخی است

خاصه چو اکرام کند او به جا

[...]

از پی تفریح شدم صبحدم

در چمنی غیرت باغ ارم

دلکش و جان پرور خاطرنشین

روح فزا همچو بهشت برین

سرو ز موزونی قامت در آن

[...]

دف به کف مطربکی تیز هوش

داشت چنین از ره معنی خروش

کی عجب این جور و جفا تا بکی

جور به این بی سروپا تا بکی

خلق به یک حلقه غلامی کنند

[...]

بلیلی از نالهٔ مستانه‌ای

کرد مباهات به پروانه‌ای

گفت اگر عاشقی ای بی نوا

همچو من از سینه برآور نوا

این همه اسرار نهفتن چرا

[...]

بوالهوس دل به هوا بسته‌ئی

گفت بدرویش ز خود رسته‌ئی

کاین دل من مایل درویشی است

در طلب مصلحت‌اندیشی است

خضر ره من شو و بنما رهم

[...]

اسب سواری لب آبی رسید

مرکبش از پویه بماند و رمید

زجر همی کردش و همت گماشت

اسب بجا مانده و سودی نداشت

صاف ضمیری که بدش جان پاک

[...]

دخترکی سنّ دهش ناتمام

ناشده در خانهٔ شویش مقام

بود یکی روز به طی طریق

کِش گذر افتاد به چاهی عمیق

کرد در آن چاه نگاه و نشست

[...]

گفت کسی با دگری راز خویش

کرد در آن مطلبش انباز خویش

لیک بگفت این سخن انشامکن

پیش کسی راز من افشا مکن

روز دگر آنچه بدو گفته بود

[...]

خواجهٔ دنیا طلب کاهلی

مست خرافت ز خدا غافلی

ز اهل خساست به جهان طاق بود

منکر بخشایش و انفاق بود

داشت غلامی که ز خوبی تمام

[...]

عارفی از ضعف به بستر فتاد

مرگ برویش در محنت گشاد

موسم آن شد که از این خاکدان

روی کند در وطن جاودان

خویش و اقارب همه غمگین او

[...]

شیر خدا رهبر اهل یقین

حیدر صفدر شه دنیا و دین

سوی قبورش بفتادی گذار

گفت که ای معتکفان مزار

باغ و سرا سیم و زر و خانمان

[...]

دفتر جان بخش و داد بشر

عیب مدان باشد اگر مختصر

شهد شکر در کمی افزونتر است

سنگ همانا ز کمی گوهر است

باری از این بحر که شد اقتباس

[...]

شنیدستم بدیوانه نمائی

ترحم کرد شخصی کفش پائی

شد آن ژولیدهٔ حق بر لب رود

بزیر سر نهاد آن کفش و بغنود

ز جاجست و در آبش کرد پرتاب

[...]

بزشتی کرد تسخر عیب‌جوئی

که از خوبی نداری آبروئی

تو را حق کرده محروم از ملاحت

ز اعضای تو میریزید قباحت

بهر عضو نو عیبی آشکار است

[...]

گل و شبنم به هم در بوستانی

خوش افکندند طرح داستانی

به شبنم گفت گل از روی نخوت

تو را با من نباشد حد صحبت

چمن زیبا ز گل باشد گلم من

[...]

خرد را گفتم ای دانای هر راز

مرا از کار دل کن عقده‌ای باز

کند با هرکس این دل آشنائی

همی سوزد بهنگام جدائی

بگفتا دوستی کاریست مشکل

[...]