همه راهش سوی احمد نمودند

درش در سوی کل آخر گشودند

چهارند درک تن پیدا نمودند

در این دیگر ز بالا برگشودند

ملایک سجدهٔ آدم نمودند

ز ذات ما یقین واقف نبودند

در عین الیقین جمله نمودند

حقیقت در جهان برتو گشودند

بگفتند ونه اندیشه نمودند

که اندر وصل او اعیان بودند

چو هر سه در یکی موجود بودند

در آخر هر سه در یکی نمودند

آن یتیمان ز زر غنی بودند

زان عمل مر ترا چه بستودند؟

یک زمانی به هم همی‌بودند

مدت یک دو سال آسودند

وان شهانی که پیش از او بودند

بر همه اولیا بیفزودند

طالب وصل شمس دین بودند

در طلب لحظه ‌ ای نیاسودند

تو مدان خود فرشتگان بودند

کادمی وار خویش بنمودند

نظرها محرم رویت نبودند

به مشتاقان نموداری نمودند

چو بر آب و گل آمد عکس رویت

دری از حسن بر عالم گشودند

زگل گل‌های گوناگون برآمد

[...]

ره نمایان که پیش از و بودند

در جهان معجزات بنمودند

عاشقان حبیب معبودند

مخلصان چون ایاز محمودند

که به شهوت نظر نیالودند

نیک نفسان پاک رو بودند

پیش دستان، که پیش ازین بودند

یکدم از درد سر نیسودند

وان حکیمان که پیش از او بودند

هیچ قیدی بر آن نیفزودند

کلاه از فرق فرقد در ربودند

نطاق از برج جوزا برگشودند

بر هر دریکه رفتیم بر ما روان گشودند

پرده چو برگرفتند روئی به ما نمودند

از هر دریچه ماهی با ما کرشمه کردند

و آن دلبران سرمست دلهای ما ربودند

نقشش خیال عالم باشد حباب بر آب

[...]

عالم همه سایهٔ وجودند

بی ‌جود وجود خود نبودند