بدان گنج بر دست کین آختی

همه هند زیر و زبر ساختی

چه دیدی ز من بد که بد ساختی

چنین رسم بد اندر انداختی

ای شاه اگر سکندر دیدی حُسام تو

از سنگ و روی و آهن سدی نساختی

پیش تو پشت مَعْن‌ چو چوگان شدی ز شرم

گر با تو در سخا و کرم‌ گوی باختی

ور دست تو بدیدی محمود زابلی

[...]

تو نیواسب را هیچ نشناختی

نه خود بر پی اسب او تاختی

که بر من چنین تیغ کین آختی

دل از مهر و آزرم پرداختی

تو از کین نیواسب پرداختی

ز فرزندِ دشمن چو کین آختی

نه بر دشمنان چاره ای ساختی

نه تیری سوی دشمن انداختی

تکان را همی هر گهی تاختی

روانش به زخمی بپرداختی

که تو آن چنان کشوری ساختی

زمین از سیاهان بپرداختی

به شب چون پلنگان همی تاختی

چو روز آمدی خواب را ساختی

تویی کاسمان را برافراختی

زمین را گذرگاه او ساختی

مرا چون نظر بر من انداختی

مزن مقرعه چون که بنواختی

گه آن را گه این را رسن تاختی

خطر بین، کزین سان رسن باختی

کباده ز چرخه کمان ساختی

بهر گشتنی تیری انداختی

حسابی که با خود برانداختی

چنان نیست‌، بازی غلط باختی

به خونریز من لشگری ساختی

شبیخون کنان سوی من تاختی

به هر جا که بازو برافراختی

سر خصم در پایش انداختی

اگر تاجور سر برافراختی

کمر بند او چاکری ساختی

چو بر تخت کیخسروی تاختی

سر از تخت گردون برافراختی

اگر قصد پیکار ما ساختی

بخوری بر آتش برانداختی