نسیم صبحدم ای روح بخش روح فزای

به کوی دوست گذر مشکبیز و غالیه سای

ز گرد ره چو بر آن خاک در زنی نفسی

پس از اجازت دربان زمین ببوس و درآی

ببند دست به خدمت و گر مجال شود

[...]

وای من وای من ز عشق تو وای

من جوی الحب من یحن سوای

شد شب تار روز منتظران

همچو مه یک شبی به بام برآی

جان درآمد به محمل تو روان

[...]

ساختم چشم راست بهر تو جای

راست شد جا کرم نمای و درآی

کهنه شد دور ماه و نوبت توست

ز ابروی خود مه نوی بنمای

کرده ام از دو دیده پای و ز اشک

[...]

تویی آن آفتاب عالم آرای

که داری در دل هر ذره ای جای

جمالت را عماری در عمارت

نمی گنجد سوی ویران ما آی

مپوش از ما به ما نور رخ خویش

[...]

چند باشم چشم بر در، گوش بر آواز پای

روزی از راه ترحم بر من بیدل درآی

گرچه برجا مانده ام در کنج هجر از ضعف تن

چون رسد آواز پایت برجهم بیخود ز جای

تا تو نگشادی در غمخانه ام نگشاد بخت

[...]

به تو نعمت ز دست هر که رسد

نِه به میدان شکرگویی، پای

کی به شکر خدا قیام کند

تارکِ شکرِ بندگان خدای

یک طرف بانگ حدی یک جانب آواز درای

از گران جانی بود آن را که ماند دل به جای

ناقه چون ذکر حبیب و منزل او بشنود

گرچه باشد در گرانی کوه گردد بادپای

لیلی اندر حی چو گل بگشاد گویی پیرهن

[...]

طال شوقی الیک یا مولای

بنما آن رخ جهان آرای

رفت عمرم به درد حرمان آه

سوخت جانم به داغ هجران وای

لاف عشقت بسی زنند ولی

[...]

ای روی تو ماه عالم آرای

چون ماه ز پرده روی بنمای

چون طره تو شکسته حالیم

بر حال شکستگان ببخشای

گفتی سخنی و لب گزیدی

[...]

به جوار خودم رهی بنمای

در حریم دلم دری بگشای

خاصه این شهریار عالی رای

کش بود بر سر اعالی پای

گر نباشد ستون خیمه به جای

چون بود خیمه بی ستون بر پای

هر که را از خلیفگی خدای

نشود سیر نفس بد فرمای

گاهی از دست نفس بدفرمای

از شریعت نهاده بیرون پای

زیر پای آورد کتاب خدای

تا نهد شیشه شراب به جای

خواجه نقشبند بند گشای

نقش غیر از دل مرید زدای

به هدایت سرای قرآن آی

ادب آموز از خلیل خدای

جز ازاری که بودش اندر پای

کش ز بی قیمتی گذاشت به جای

روز و شب کو به کوی و جای به جای

می دود چون سگان سوخته پای

دو سفیه زبان به هرزه گشای

به تعصب شدند و هرزه درای