دوش آمد ببر آن ساقی مهوش ما را

ساغری داد از آن باده بیغش ما را

گر مشوش نه دل شیفتگان خواست چرا

زلف آشفته او کرد مشوش ما را

آتشی داد کز آن باده بدن شعله کشید

[...]

بزم عشق است و همه شیشه و جامست اینجا

هرچه جز مستی عشق است حرامست اینجا

باده خواران همه افتاده ز می مست و خراب

آنکه هشیار نشسته است کدامست اینجا

روز اول که دلم خال و خطش دید بگفت

[...]

گرچه گستاخیست هر دم آمدن بر در گهت

آیم و روبم بمژگان کحل از خاک درت

دسترس گر نبودم بر پای بوست بس همین

کایم و بوسم نهانی آسمان در گهت

کی دل از چاه زنخدانت برون آید که هست

[...]

دوش در مصطب جان باده ذاتم دادند

باده ذات ز معنای صفاتم دادند

شادی مرحله عشق بره روی نهاد

از غم بادیه عقل نجاتم دادند

روش خواجگی از برهمنان پرسیدم

[...]

زانسان که بوسه از لب دلبر بود لذیذ

خوردن شراب ناز ز ساغر بود لذیذ

دشنام تلخ زان لب شیرین لعل فام

در کام جان چو ماده احمر بود لذیذ

معشوق اگر همه قدح زهر میدهد

[...]

پرتو جامست این برسقف گردون جلوه گر

یا فروغ طلعت ساقیست تابان از قمر

نور باران مهست از برج حسنش بر سرم

یافرو ریزد بدامان کوکب بختم گهر

شاهباز دست شاهست آمده بهر شکار

[...]

زاهد از تزویر تا کی افکنی دام هوس

شاهباز دست شاهم کی شوم صید مگس

محمل آن مه دراین منزل عبث ننمود روی

سالها در سینه ام نالید دل همچون جرس

گلعذار من میان گلعذاران جهان

[...]

چهره یارم که باشد چون گل جنت لطیف

قرص مهر و ماه پیشش هست جرمی بس کسیف

گرچه خوبان از ظرافت دلربائی میکنند

دلربائی کس ندیده همچو یار من ظریف

خوش نمایندم بهم ز انگشت خلقی چون هلال

[...]

آئینه حق نماست این دل

یا خلوت کبریاست این دل

یا آینه جمال شاهست

یا جلوه کدخداست این دل

یا مرکز عالم وجود است

[...]

ما گهی یونس و گهی حوتیم

گاه موسی و گاه تابوتیم

گاه دریم و گاه مرجانیم

گاه لعلیم و گاه یاقوتیم

ساکنان سرادق جبروت

[...]

عمری طلب رازی کردم به در دل‌ها

تا شد به دلم باری حل هم مشکل‌ها

رازی که مرا ای جان بود از تو به دل پنهان

بنگر به صدش دستان افسانه محفل‌ها

دیگر چه به سر داری بحری به نظر داری

[...]

چشمت که بلای چشم آهوست

صیاد ستمگر و جفا جوست

دل ها همه صید او و او را

تیر از مژه و کمانش ابروست

هر غمزه کز او بدل نشیند

[...]

نه تنها ظهور صفاتت بذاتست

که آئینه روی ذاتت صفاتست

کتاب کمالت که اوراق فضلست

یکی فرد از آن دفتر کایناتست

بیک جرعه صد مرده را زنده سازد

[...]

منم که با مژه تر کنم گهر سوراخ

توئی که کرده ز تیر غمم جگر سوراخ

ز بسکه چشم ببام و درت نهادم شد

ز کاوش مژه ام جمله بام و در سوراخ

بیاکه ناوک آهم دل فلک هر شب

[...]

خدای یکتا بداد ما را دویار زیبا نجیب و عارف

دویار زیبا بداد ما را خدای یکتا نجیب و عارف

اگر چه رفتم بهر دیاری بسی بگشتم بجست یاری

دویار جستم ز فضل باری حکیم و دانا نجیب و عارف

چه خواست صیدش کند زمانه دلم بقیدش بسوی دانه

[...]

چو بلبلی که بود آن بگلستان مشتاق

دلم بود بجمال تو دلستان مشتاق

جهانیان همه گر شوق بوستان دارند

مراست دیده بدیدار دوستان مشتاق

چو دیگران نیم ایدوست با وجود تو من

[...]

ز گل و گلاب و ز لاله پیاله می جویم

وزین دو نیز شراب دوساله میجویم

هنر اگر نبود زاهدا نباشد عیب

می و پیاله ز گل دور لاله میجویم

نثار تا کنمش دامنی ز مروارید

[...]

بیا که تشنه لعلت چو آب یاقوتم

ببین که خون جگر بی لبت بود قوتم

فریب نرگس سحرآفرین جادویت

نموده محو ز خاطر فسون هاروتم

شهید ناز تو یا کشته وصالم من

[...]

ای کرده تلف عمر گرامی بمناهی

بگذر ز مناهی و مکن بیش تباهی

زین جمله مناهی که نمودی چه ربودی

بنمای چه داری تو ز عرفان الهی

عرفان الهی اگرت نیست چه حاصل

[...]

تو در خوبی باین خوبان نمانی

که خوبان جمله جسمند و تو جانی

چو برخیزی ز بالای بلاخیز

هزاران فتنه در دلها نشانی

لب جان پرورت گر خضر دیدی

[...]