... بنشین و می بده برخیز و می بیار

گرد ستم نگرد راه کرم بپوی

بیخ جفا بکن شاخ وفا بکار ...

... پیش ماه طلعتش مانند کتان یافتم

راه دینم زد به دستان نرگس شهلای او

آن فسون پرداز را همدست شیطان یافتم ...

... هفت قندیل فروزان در شبستان یافتم

من خدا را چون گشودم دیده از راه یقین

از وجود این بشر در شخص انسان یافتم ...

... چاکرت شد چرخ زان او را هلال و آفتاب

در زه پیراهن و گوی گریبان یافتم

ز آتش دوزخ نمی ترسم که ابراهیم وار

بهر خود از مهر تو ز آتش گلستان یافتم ...

... ساغری می ده که جان سازم فدای جان تو

نیست کاری جان فدا کردن به راه دوستان

جان چه باشد آنچه دارم آن شود قربان تو ...

... زار شرمنده ام به جرم خطا

یارب یارب افتاده از راهم

دستگیرم زلطف و راه نما

یکدل از هم گسل علایق روح ...

... عقرب عنبر فشان و ماه مشکین هاله را

در خط خود بین به افسون عالمی را راه زد

گمره آن کو پی رود آوازه ی گوساله را ...

به راه دوست کسی سر نهد سبک بار است

اسیر دام محبت مگو گرفتار است ...

... به خاک پای تو دادیم جان که تا گویند

به راه دوست وفایی به جان وفادار است

... صد شکر و شادمانی گیسو فکند یک سو

یک گوشه در گلستان راه نظاره ام داد

من شکر این چه گویم آورد پیش رویم ...

جز سر زلف تو دل که راه ندارد

در همه عالم کس این پناه ندارد ...

... تکیه به روی تو کرده زلف تو پس چیست

کافر اگر در بهشت راه ندارد

طلعت تو جای حیرت است به قامت ...

... تا که را طلعت و بالای تو یغما که نساخت

راه گلزار نزد غارت شمشاد نکرد

پای بند غم تو کیست در آفاق که نیست ...

... کز نای شتر برآید آواز جرس

ای دوست اگر راه وفایی ندهی

تا بوسه زند بر قدمت یک دو نفس ...

... کاروان رفته و غافل ز فغان جرسم

هیچ کس نیست چو من بی خبر افتاده ز راه

دست من گیر خدایا که عجب هیچ کسم ...

... ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل ها

بزن تیغی به راه خود شهیدم کن سرت گردم

اگر برگردم از تیغ جفاهای تو نامردم ...

... به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها

در آن محراب ابرو بس که بردم سجده چون سایل ...

... دلبر ترسا خمار و می زده

شد گلابی زد به راه میکده

عشوه ای زد نرگس مستانه را ...

... شانه کن زلف سیاهش با ادب

دور دار از خاک راهش با ادب

سجده ای بر بر قد و بالای او ...

... عاشقم کردی به آن چشم سیاه

از نگاهی دین و دل بردی ز راه

سوی چشم ای تو ای جانان من ...

... محنت شام غریبان دیده ایم

آن چه در راه غریبان منزوی است

گر بلرزد عرش اعظم دور نیست ...

... چنان خرگاه لیلی سایه افکند

که مجنون گم شد اندر راه صحرا

سری را کآتش عشق است در دل ...

امشب خروس از نیمه شب بگرفته راه بام را

باید سحر خون ریختن این مرغ بی هنگام را ...

... برخیز ازین میانه غبارا که مشکل است

با خاکیان راه نشین اتصال دوست

... این تن خاکی به خاک افکن که دزد

راه کی بر مرد بی کالا گرفت

کار سهل عاشقان جان بازیست ...

... روشن نکرد محفل اگر ترک سر نکرد

هرگز به دار ملک حقیقت نبرد راه

هر کو به شاهراه طریقت سفر نکرد

تا خون به حلق شیشه چو عاشق گره نشد ...

... که اجرهای فراوان ازین زیارت برد

نداشت در دل شه چون غم رعیت راه

دل شکستۀ ما را به استعارت برد

مرا به راه طلب چست کرد مرشد عشق

که هر چه داشتم از کف به یک اشارت برد ...

... مرا به میکدۀ عشق با طهارت برد

به راه عشق تو ساقی مرا سبک رو کرد

که هر چه داشتم از جرعه ای به غارت برد ...

... امروز ساغری با حوراوشان توان زد

از ما کناره کردی راه خطا گرفتی

پنداشتی که کامی با دیگران توان زد ...