یاد دارم من که روزی چند کس

راه بازاری گرفتند از هوس

آن نهان در جیب خود خرمهره داشت ...

... هر دو عالم گوشه ای از گاه اوست

شادی و غم توشه ای از راه اوست

در وی افسون درنگیرد یا فنی ...

... بسترش از خاک و بالینش ز خار

چون کلیم الله را در راه دید

ناله ی جانسوز از دل بر کشید ...

... باز گرد قصه ی آغاز گرد

زان غریب راه طور و مردنش

جان ازین گلخن بگلشن بردنش ...

... بازگشت و قوم را آگاه کرد

چند تن بگزید و عزم راه کرد

تا بجایی شد که ویرا دیده بود ...

... کوثر و غساق در یک جام عشق

دینی و عقبی براه او دو گام

کافر و مؤمن ببزم او دو جام ...

... لیک شرط بندگی افتادگیست

تا بدانی راه و رسم بندگان

از نبی یمشون هونا را بخوان ...

... عشق را پیدا نباشد منزلی

تا به سویش راه جوید مقبلی

ای دریغا می ندانم کوی او ...

... گر ز ظلمات تنت آرم گذر

سوی عشق آنگاه گردم راهبر

کاروان در ظلمت شب شد روان ...

... ستاند باج لیک از کشور خویش

به درگاهش کسی را راه باشد

که با وی خاطری آگاه باشد ...

... نوا بلبل از پرده گل زند

ز هر گوشه گل راه بلبل زند

خروش آورد سیل از آهنگ رود ...

نفس شوم تو چاه تاریک است

راه شرع ارچه راست باریک است

عقل و علم آن چراغ و این روغن

به شب تیره راه از آن روشن

عشق پوینده مرکبی رهجو ...

گر با تو بود کس همه عالم راه است

ور بی تو رود جهان سراسر چاه است ...

... ورنه بقفس چرا بماند مرغی

کز هر طرفش راه بگلزاری هست

اگرچه در به رویم از ستم ای پاسبان بستی

به این شادم که راه غیر هم زان آستان بستی

همین ای گریه نه مانع شدی از دیدن رویش ...

... ورنه با طلعت او شب نشود در عالم

باز وسواس خرد راه بدل جست ای عشق

قدمی جانب ما غمزدگان نه ز کرم ...

... که بیماران او را دردهای اوست درمان ها

شبستان های قرب دوست را راهیست بس روشن

که شد نور رسالت شمع راه آن شبستان ها

شه عرش آشیان یعنی محمد فخر انس و جان ...

... ورنه زو پنهان نمیکردم گناه خویش را

نیست میر کاروان را ایمنی ز آسیب راه

تا نباشد رهنما گم کرده راه خویش را

گرچه پیر سالخوردی شد سحاب اما کند ...

سر کویی که هرگز ره ندارد پادشاه آنجا

گدای بینوایی را که خواهد داد راه آنجا

کشد گر بی گناهان را نمی اندیشد از محشر ...

دانی که چه کردیم متاع دل و دین را

در راه تو دادیم هم آن را و همین را

چین سر زلف تو گشودند و ندانم ...

... محکم تر است از همه بندی به پای ما

رفتیم از پی دل و دانی به راه عشق

گمراه تر از ما که بود رهنمای ما

گر چون تو دلبری برد از کف دل ترا ...

... زان که او فرقی نمی داند ز کس بیگانه را

با صد افسون بعد عمری کآرمش همراه خویش

کرده ام گم ز اشتیاق وصل راه خانه را

خلوت دل را حریم وصل جانان دان سحاب ...

... و گرنه هرگز این طالع نباشد بسمل ما را

به راه منزل اغیار پویانست و از خجلت

به هر کس می رسد پرسد نشان منزل ما را

ندارد تا دل ما هست غم در هیچ دل راهی

روا باشد که داند هر دلی قدر دل ما را ...

... دربار به جز عشق نداریم متاعی

ایمن بود از راه زنان قافله ما

بر شاه سحاب ار رسد این نظم عجب نیست ...

... نصیب ما لب خشک است و دیده ی تر ما

هزار جان گرامی به راه او شد خاک

برش چو جلوه کند تحفه ی محقر ما ...