... اگر رشک زلیخایی برد ترسم که نگذارد

که بوی پیرهن در مصر بار کاروان بندد

ز بس موج سرشکم گوهر ارزان کرده می ترسم ...

... دل سنگ از سرشک گریه ام سوراخ سوراخست

اسیر چشم او الماس در بار جگر دارد

سرم را کرده از آشفتگی بیگانة بالین ...

... صبح از دهن بر آرد و شامش فرو برد

دوشم که زیر بار جهان بود سال ها

آن قوتش نماند که بار سبو برد

از جویبار جدول زخمم گل بهشت

پیوسته آب در چمن رنگ و بو برد ...

... یارب آسان کن به گوشش ناله های تیشه را

آنکه کوه بیستون را بر دل من بار کرد

دشمنی های کم فیاض سد ره نبود ...

گفتمش صد بار و ترک صحبت دشمن نکرد

طفل بازیگوش من گوشی گوشی به حرف من نکرد ...

عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

که ز گرد خاطر من نفس بهار گیرد ...

قدم از بار محنت برنخیزد

محبت هم ازین کمتر نخیزد ...

... کبکان ز نازکی سبق جلوة ترا

صد بار خوانده اند و فراموش کرده اند

اطفال گل چو گوهر شبنم ز نازکی ...

... گلرخان بهر زکات گل فشانی های عشق

تا به لب آورده صد بار آب حیوان ریختند

تشنگان لعل او با آنکه ساقی خضر بود ...

یک بار نکردیم در آن دل اثری چند

شرمندة آزردن آه سحری چند ...

... زهد خشک است متاع سرة خلوتیان

بار این قافله آن به که به دریا گیرند

بیخودان می عشق تو فشانند به خاک ...

... به گوش عیش زن از داستان عمر حرفی چند

که این افسانه را بار دگر از سر نمی گیرند

نگه دار آبروی خویش و از هر فتنه ایمن شو ...

... سیل سرشک کوهکن خواهم که هموارش کند

فرهاد مسکین را به جان باری است کوه بیکران

هم تیشه زین بار گران شاید سبکبارش کند

ای سینه تا کی روز و شب سوزی نفس در تاب و تب ...

... ز بوی نو بهارم مرغ دل در اضطراب آمد

جنونم بگسلد زنجیرها چون گل به بار آید

ز هجر می خزان چهرة ما رنگ بر رنگ است ...

... ز خواری می توان عزت طلب شد غم مخور فیاض

که این بی اعتباری ها به کار اعتبار آید

... نسیمت گر به گلشن وا کند دکان عطاری

ز خجلت غنچه رخت خویشتن از بار نگشاید

پریشان خودم دارد سر زلفی که از غیرت ...

... بر غلط بخشیت ای چرخ همین نکته بس است

که عطاهای تو یک بار به قابل نرسید

این کهن جامة دنیا که طرازش ز فناست ...

... بود ما را هم زهر شب بیقراری بیش تر

از غضب هر چند نازش بار بر دل می نهاد

کردم از بی طاقتی ها بردباری بیش تر

زارتر می کشت ما را ناز بی پروای او

پیش او چندان که می کردیم زاری بیش تر

طعنه بر بیتابیم کم زن که کار و بار عشق

اختیاری هست اما اضطراری بیش تر

از زمین برداشت ما را عشق و بر گردون فکند

اعتبارم بیش شد بی اعتباری بیش تر

از برای امتحان فیاض ما را داده اند ...

... صبح عدم که طبل رحیل فنا زنند

کس از برهنگان نبود بار بسته تر

بر دامن تو روز جزا رنگ خون ما ...

... زین پیش بزم هستی ازین آرمیده تر

فیاض ضعف پیری و بار گران عشق

پشت خمیده پشت کمانی خمیده تر

... ما ز تاب افتاده ایم از آب و تاب ما مگو

ما ز کار افتاده ایم از کار و بار ما مپرس

در تنزل زیر بار سایة خود مانده ایم

اعتبار ما ببین و ز اعتبار ما مپرس

سایه پروردان زلف شاهد بخت خودیم ...

... عمرها فیاض گرد کوی جانان بوده ایم

خاک ما را سرمه ساز و از غبار ما مپرس