... آرد گشتم من بگردد یا نگردد آسیاب

خواهم ایچشم جهان بین از تو یک دریا سرشک

تا بشویم هر چه خواندم از همه علم و کتاب ...

... غرقه در گرداب حیرت را چه سود

کو ز دریا یکقدم تا ساحل است

نقد این بازار اول عقد قلب ...

... خوشه ای صد هزار خرمن داد

از دل خود چو کان و چون دریا

زر بجیب و گهر بدامن داد ...

... درختی بس کهن سالم در این باغ

که در دریا و صحرا ریشه دارم

ز بس دیو و پری زد حلقه گردم ...

... هم شیشه بر خار افکن هم خیمه بر صحرا فکن

هم رخت بر دریا فکن هم خوی با دیوانه کن

تا کی در این بیت الحزن بنشسته ای مانند زن ...

... هم ز دو گیتی وجود تو است هویدا

قطره نیارد صفت ز دریا لیکن

بر قدر خود کند حکایت دریا

ذره نیارد صفت ز خورشا لیکن ...

... زهی نادان که از بیدانشی گفت

در این صحرا ز دریا هیچ نم نیست

فروزان در دل عارف چراغیست ...

... چون پای خرد بگل فرو رفت

وز سر بگذشت آب دریا

این سر نهان نگفته خوشتر ...

... بمهر روی تو خورشا چو ذره نا پیدا

ببحر جود تو دریا چو قطره بیمقدار

دو حرف جود تو بنگاشتم که جویی شد ...

... سفر کند شود از قهر شعله یزدان

ز لطف وجودش این قطره ایست از دریا

ز قهر و کینش این رشحه ایست از عمان ...

... که مهر گردون نتوان نهفت در بگلیم

که آب دریا نتوان کشید در بلگن

بمشت برد نشاید گزافه زی سندان ...

... در گهربار کفت تیغ گهر دار شها

چون نهنگی است کش اندر دل دریا وطن است

روز هیجا که صف معرکه چون بزم طرب ...

... بساحلی تو چه دانی غم مرا که ز درد

کنار حسرت دریا و چشم غیرت جوست

شکوه میکده عشق بین که مست خدای ...

اگر ندیدی دریا که جای اندر جوست

بمن نگر که دلم جوی آب رحمت اوست

کدام جوی دل بینهایتم دریاست

کدام دریا دریای بی بدایت دوست

کدام دوست همان کز هوای جام فناش ...

ما را که تن ز ساحل دریای جان گذشت

محصول دل ز حاصل دریا و کان گذشت

بر لب گذشت صحبت جانان در اشتیاق ...

... زنده از آب بقا آب بقا زنده ماست

هفت دریا نبود نیم بهای یم چشم

این چه آبیست که در گوهر ارزنده ماست ...

... از دیده و دامنم زاد طوفان نوح از غم عشق

هر دامنم همچو دریا هر دیده ام ناودان شد

ایدل غم عشق دیدی جان دادی و غم خریدی ...

... باز می آمد و آن آفت جانست که بود

یک گهر سفت و دو دریا شد و آن در یتیم

لب لعلش بهمان طرز و بیانست که بود ...

... زند اناالحق منصور وار بر و بحار

دلست موسی و دریا و دشت نخله طور

دویی نماند نه جان و نه دل نه آب و نه گل ...

... گر یار همی خواهی از چشم صفا بنگر

گویی تو که با دریا دیوار همی گویم