حق بمن بنده چشم روشن داد
با صفا تر دلی ز گلشن داد
سر پر مغزی اندرین پیکر
دل دانشوری بدین تن داد
کرد روشن فتیله ای از عقل
وز هنری زی فتیله روغن داد
دانه ای صد هزار خوشه کند
خوشه ای صد هزار خرمن داد
از دل خود چو کان و چون دریا
زر بجیب و گهر بدامن داد
من و سلوی ز خوان غیبی بود
که بمن بی اذی و بی من داد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی نعمت‌ها و الطاف الهی است که به انسان عطا شده است. شاعر به زیبایی و روشنی دل اشاره می‌کند و ابراز می‌دارد که خداوند به او عقل و دانش داده و از هنر و خلاقیت برخوردار کرده است. همچنین، شاعر به فراوانی و برکت‌هایی که از دل و وجودش سرچشمه می‌گیرد، اشاره می‌کند و این نعمت‌ها را به مثابه‌ی دانه‌ها و خوشه‌های فراوان توصیف می‌کند. نهایتاً، او از سفره‌ی غیبی که بدون زحمت و دردسر به وی داده شده، صحبت می‌کند. در کل، این شعر نشان‌دهنده‌ی قدردانی و شکرگزاری شاعر از نعمت‌های الهی است.
هوش مصنوعی: خداوند به من زندگی و خوشحالی بخشید و دل پاکتری از یک گلزار زیبا به من عطا کرد.
هوش مصنوعی: در این بدن که پر از افکار نیک و خردمندانه است، یک دل دانشمند زندگی می‌کند.
هوش مصنوعی: با استفاده از عقل و هنر خود، فتیله‌ای را روشن کرد و روغنی نیز برای آن فراهم آورد.
هوش مصنوعی: دانه‌ای که به بار می‌نشیند، می‌تواند صد هزار خوشه تولید کند و هر خوشه نیز می‌تواند صد هزار خرمن محصول بدهد.
هوش مصنوعی: از دل خود مانند معدن و دریا، طلا و جواهر بیرون آورده‌ام و این ثروت را در دامنم جمع کرده‌ام.
هوش مصنوعی: من و سلوی از خوانی آسمانی بوده‌ایم که بدون مزاحمت و به طور بلاواسطه به ما بخشیده شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.