... خاک مجنون را ز دامان بیابان برده اند

کوه را دل گشت سوراخ و به دریا نم نماند

گوهر از آغوش بحر و لعل از کان برده اند ...

... وصل نزدیکان خود را عشق اندازد به دور

ساحل از همسایگی سیلی خورد دریا شود

دیده خود سرخ می سازند ارباب طمع ...

... می تپد دل در برم چندان که از خود می روم

استخوانهای تن من موج دریا می شود

آدمی را مرگ همعصران کند دانای وقت ...

... برکنده ام ز پست و بلند جهان امید

از کوه لاله رفت و به دریا سمک نماند

کوتاه کرد سبزه زبان از حدیث آب ...

... نظر بر سفره منعم ندارد مفلس قانع

ز دریا شکوه هرگز بر لب ساحل نمی باشد

تحمل می کند اهل رضا تحقیر گردون را ...

... حباب از دست برد موج بی پروا چه غم دارد

کدورت از کسی در طبع دریا دل نمی باشد

گشادی می شود از اهل همت بستگی ها را ...

... کی می رود ز پهلوی منعم گرسنه چشم

گرداب دور از لب دریا نمی شود

رنگینی قبا نکند پیر را جوان ...

... زنجیر قفل نیست به دیوار سد راه

موج حباب مانع دریا نمی شود

احرام کعبه را به تصور مکن تمام ...

... ساغرم چون کاسه گرداب عمری شد تهیست

نیست در دریا حبابی رفته سرپوشم کند

چون کمانی حلقه سازم گوشه گیری اختیار ...

... ساغر خود دوش بردم سوی بحر از تشنگی

بر لب دریا نظر کردم پر از تبخاله بود

بر سر بالین دنیا دار رفتم روز مرگ ...

... از گریه های خویش نگشتیم کامیاب

دریا چه شد که قطره ما را گهر نداد

چشم و دلم پر است چو بادام این چمن ...

... نان خشک خویش را گفتم که تر سازم به آب

آن هم از دستم به کام ماهی دریا فتاد

گم نگردد رتبه شعر از شکست بی وقوف ...

... هلال ابروی خود را رکاب خواهد کرد

مهابت تو نشاند ز شور دریا را

صلابت تو دل سنگ آب خواهد کرد ...

... صدای دورباش از حاجبان دار می آید

به دریا می برم آیینه لب تشنه خود را

غبار آلوده است آبی که از جوبار می آید ...

... آستین از گریه من حلقه گرداب شد

می شود دریا چو بگذارد کسی دامان به ابر

سد راهم آن سر کو گر نگردد سیدا ...

... بود خشت در غمخانه از دارالشفا بهتر

ز آب گوهر دریا دلان لب تر نمی گردد

از این گلشن سرایان تشنه را ماتم سرا بهتر ...

ای که خون کردی دل ما راز چشم ما مپرس

می شوی سرگشته از گرداب این دریا مپرس

با تنک ظرفان حدیث باده گلگون مگوی ...

... تأکید معنی می کند بر مصحف اعراب نقط

دست شناور کی کند از شورش دریا حذر

دارد خطرها در کمین زنجیر موج از پای بط ...

... از برای سیم دنیا پا در این ره مانده ام

شهر و صحرا از نسیم اشک دریا کرده ام

تا نریزد آبروی لنگر من بر زمین ...

... عشق را خواستم و دست ز عالم شستم

سوختم خانه خود را و به دریا رفتم

تن لبالب ز هوا در پی یار افتادم ...

... قطع می کردم من این ره گر سری می داشتم

آب می دادند چون دریا سخن های مرا

چون صدف گر در کف خود گوهری می داشتم ...

... بوی خون می آید از لبهای خشک ساحلم

گر به دریا رو نهم گرداب گردد گردباد

در چمن سازم وطن گردد بیابان منزلم ...

... سیدا امروز زنم در بحر اهل جود نیست

می رود اکنون به خشکی کشتی دریا دلم