... به مقدار گرانی غوطه در گل می زند لنگر

که گردد قطره دور از قرب دریا از گهر بودن

جگردارانه سر کن راه صحرای طلب صایب ...

... می یک بزم می باید مرا تنها رسانیدن

به کاوش نیست حاجت چشمه دریا دل ما را

ندارد حاصلی ناخن به داغ ما رسانیدن ...

... ز دوری گشت سیل نوبهاران خرج راه اینجا

که خواهد قطره ما را به آن دریا رسانیدن

چه حاصل جز خجالت داد پیش آن قد رعنا ...

... چو گوهر در کف دست صدف تا کی گره باشی

ازین ماتم سرای استخوانی رو به دریا کن

بکش مانند صایب پای در دامان گمنامی ...

خدایا قطره ام را شورش دریا کرامت کن

دل خون گشته و مژگان خونپالا کرامت کن ...

... به گرداب بلا انداختی چون کشتی ما را

لبی خشک از شکایت چون لب دریا کرامت کن

مرا هر روز چون خورشید قرصی در کنار افکن ...

باده با حوصله ما چه تواند کردن

تندی سیل به دریا چه تواند کردن

حمله شعله کجا و سپر موم کجا ...

... از صف آرایی ما عشق فراغت دارد

کثرت موج به دریا چه تواند کردن

عارف از داغ حوادث نکشد رو در هم ...

... گرد با مرغ سبک پر چه تواند کردن

رگ ابری چه قدر آب ز دریا گیرد

آستین با مژه تر چه تواند کردن ...

... با تو ظالم کشش دل چه تواند کردن

مانع شورش دریا نشود صایب موج

با جنون قید سلاسل چه تواند کردن

... روی در خلق چو محراب توانی کردن

جگر سوخته حرص به دریا خشک است

این نه ریگی است که سیراب توانی کردن ...

... که محال است شود بحر کم از جوشیدن

آب تا بود دلم در دل دریا بودم

کرد از بحر مرا دور گهر گردیدن ...

... دیدن بحر به پوشیدن چشمی بندست

چشم هر چند ز دریا نتوان پوشیدن

رزق هر چند که چون سیل بهاران آید ...

... به چه امید کند نشو و نما دانه من

می کند سیل فرامش سفر دریا را

دلنشین است ز بس گوشه ویرانه من ...

... زنده اخگر ز ته آب نیاید بیرون

تا به روشنگر دریا نرساند خود را

تیرگی از دل سیلاب نیاید بیرون ...

... به آن رهی که توان روی بر قفا کردن

در آن مقام که دریا کف آورد بر لب

سبکسری است تظلم به ناخدا کردن ...

ز عشق صبر تمنا نمی توان کردن

قرار در دل دریا نمی توان کردن

ز صدق شد دهن صبح پر ز خون شفق ...

... بساز با غم جانان که ترک وصل گهر

به تلخرویی دریا نمی توان کردن

دل دو نیم به دست آر چون قلم صایب ...

... نهنگ عشق به هر چشمه ای نمی گنجد

ز کاوکاو دل خویش را چو دریا کن

بهانه جوست حیا در نقاب پوشیدن ...

... حریف آبله دل نمی شوی صایب

ز تنگنای صدف روی خود به دریا کن

به آب و گل چه فرو رفته ای نظر وا کن

ازین خرابه چو سیلاب رو به دریا کن

مباش کم ز نسیم سحر درین گلزار ...

... به وقت صبح چو گردون ستاره باری کن

به کوه موجه دریا چه می کند صایب

علاج خصم سبکسر به بردباری کن

... چو لاله داغ نهان خود آشکار مکن

رسد چو قطره به دریا یکی هزار شود

به جان مضایقه با تیغ آبدار مکن ...

... کشاکش رگ جان من اختیاری نیست

چو موج در کف دریا بود اراده من

مرا به دانش رسمی مبر ز راه که نیست ...

... روانی سخن من ز هم خیالان نیست

ز موج خویش چو دریاست تازیانه من

چراغ دولت ابر بهار روشن باد ...

... به ابر قطره دهم سیل در عوض گیرم

ز خرج بیش چو دریا شود خزانه من

مرا ز خاک به اندک توجهی بردار ...