... پی ندامت مشرک صریح می آید

بگیر از سبد گلفروش لاله و گل

به دست داغ ز خوبان قبیح می آید ...

... جمع آورده به یکجا و چمن ساخته اند

لاله ها دست به دامان تو آویخته اند

پیرهن بر تنت از برگ سمن ساخته اند ...

رنگینی رخ تو به رعنا نداده اند

داغ مرا به لاله صحرا نداده اند

شبنم ز باغ کام دل خود گرفت و رفت ...

... ماتم فرهاد و مجنون برد بیرونم ز شهر

داغ های لاله ها صحرانشینم کرده اند

نوخطان دامان زلف خود به دستم داده اند ...

قبای لاله گون در بر چو آن سرو روان آید

نفس از سینه ام بیرون چو شاخ ارغوان آید ...

... هلال ناخن از گلهای داغم دست بردارد

به دل پرسی اگر آن لاله روی خوردسال آید

گریبان طلوع صبح گردد آستین من ...

... سیلی ز نیشتر به رگ خواب می خورد

چون داغ لاله هر که سیه کاسه اوفتاد

از تشنگی ز چشمه خون آب می خورد ...

... چراغ کاروان غارتگران را رهنما گردد

تن ظالم چو داغ لاله در گرداب خون غلطد

زمین بی مروت به که دشت کربلا گردد ...

... هر چه دارد در دل خود گل نمایان می کند

عشق داغ خون چو لاله روزیی عاشق نوشت

صاحب احسان هر چه دارد صرف مهمان می کند ...

... چمن چو تاج سیاهوش می نمود از دور

به دشت در نظرم لاله چاه بیژن بود

کریم را نشود دست کوتاه از احسان ...

... که ابرویش به کمان کشیده می ماند

ز جوش لاله و گل باغ شد چنان گلگون

که برگ تاک به دست بریده می ماند ...

... سر سپهر بنار مکیده می ماند

به دست سبزخطان جام لاله گون در باغ

به چشم آهوی سنبل چریده می ماند ...

... عاشق از خود چون رود معشوق رسوا می شود

سیدا آن لاله رو هر جا که منزل می کند

داغ خون آلود من چشم تماشا می شود

... برکنده ام ز پست و بلند جهان امید

از کوه لاله رفت و به دریا سمک نماند

کوتاه کرد سبزه زبان از حدیث آب ...

... منزل سوختگان گوشه گلخن دارد

دیدن لاله کند تازه گل داغ مرا

این چراغ از نفس سوخته روشن باشد ...

... بویی به دهر از چمن دلگشا نماند

از روی لاله زار طراوت پرید و رفت

امروز آب و رنگ به رنگ حنا نماند ...

... گشته جوی شیر پیش چشم مجنون بحر خون

تا سر خود لاله ها از کوه بیرون کرده اند

می برند اموال خود همراه در زیر زمین ...

... سیدا گشتم شبی مهمان به دولتخانه یی

نان او تر کرده در خون همچو داغ لاله بود

... مهری که بود در دل از آن سیمتن نماند

فرهاد همچو لاله برآمد ز کوهسار

داغ غمت شهید تو را در کفن نماند ...

... باغ از بی شبنمی در عهد ما گردید خشک

گل سر خود را گرفت و لاله بر صحرا فتاد

بر امید دانه خود را بلبل ما کرد اسیر ...

... گشاده چاک گریبان قبا به دوش آمد

پیاله پر ز می ارغوان چو لاله رسید

ز داغ سینه من خون دل به جوش آمد ...