درکرم ساغر اگر هست زمینا در پیش

ابر ازبخشش دریاست ز دریا درپیش

ماپریشان سفران قافله سیلابیم ...

... ساحلی نیست به از شستن دست ازجانش

آن که سیلاب زپی دارد و دریا درپیش

قلم مشق جنون بود مرا هر سر موی ...

ریخت از رعشه خجلت به زمین ساغر خویش

ما و دریا چو نمودیم به هم گوهر خویش

بس که چون آینه ترسیده ام از دیده شور ...

... تا ز تیغ تو چو جوهر نکنم بستر خویش

چه کند شورش دریای حوادث با من

من که از موج خطر ساخته ام لنگر خویش ...

... تونیز در دل شب همچو شمع گریان باش

ز بخت شور مکن روی تلخ چون دریا

گشاده روی تر از زخم با نمکدان باش ...

... در کوچه است اگر چه بود جا به مکتبش

سرچشمه ای که ریشه به دریا رسانده است

از جوش تشنگان نشود تنگ مشربش ...

... نتوان زمن گرفت به کثرت حضور خویش

سیلاب با تلاطم دریا چه می کند

پروای شور حشر ندارم ز شور خویش ...

... چون بیابان جنون هموار باش

صحبت دریا اگر داری هوس

در رکاب سیل خوشرفتار باش ...

... صحبت ما حال شد قال سر خودگرفت

سیل به دریا رسید ماند به ساحل خروش

مغز به باد فنا رفت ز سودای عشق ...

... چون کند در انجمن آن یار سیم اندام رقص

طعمه دریا نگردد هرکه از خود شد تهی

تا بود خالی بر روی صهبا جام رقص ...

... شوق درهر دل که باشد مطربی درکار نیست

چون کف دریا کند دستار سرمستان سماع

گر چنین آهنگ خواهد شد سرود قمریان ...

... صد کمر زنار زیر خرقه دارم همچو شمع

تا نپیوندم به دریا جویبار خویش را

نیست ممکن برزمین پهلو گذارم همچو شمع ...

هرکه گردید ز عبرت به تماشا قانع

به کف پوچ شد از گوهر دریا قانع

زود عاجز شود از دیدن یوسف چشمی ...

... غافل است آن کس که مال از دشمنان دارد دریغ

در کنار بحر صایب قطره دریا می شود

کس چرا جان را ازان جان جهان دارد دریغ

... رزق ارباب توکل می رسد از خوان غیب

نیست از دریا اگر آبی به جو دارد صدف

سد راه رزق گردددچون هنر کامل شود

استخوان از گوهر خود در گلو دارد صدف

نیست کارش خوانمایی پیش دریا چون حباب

گرچه مغزی همچو گوهر درکدو دارد صدف ...

... سنگها از گوهر خود در سبو دارد صدف

با وجود پاکی گوهر درین دریای قدس

از خجالت هردودست خود به رو دارد صدف

در طلب سستی مکن صایب که در دریای تلخ

آب شیرین درقدح ازجستجو دارد صدف

نیست غمگین گوهرم ازتنگی جا در صدف

می کند ازآبداری سیر دریا در صدف

گوهر مارا ز عزلت نیست برخاطر غبار ...

... درتن خاکی دل پر خون چه دست و پا زند

چون تواند بال وپر واکرد دریا در صدف

مایه داران مروت بریتیمان مشفقند

مهد گوهر را کند دریا مهیا در صدف

عالم پرشور بر خلوت نشینان بار نیست ...

... گوشه گیری می کند شیرین حیات تلخ را

گوهر شهوار گردد آب دریا درصدف

موجه کثرت نسازد گوشه گیران را ملول

تنگ از دریا نگردد بر گهر جادر صدف

قطره شبنم به خورشید از سبکروحی رسید ...

... عیش قانع رانسازد عالم پرشور تلخ

آب گوهر تلخ کی گردد ز دریا درصدف

دل شد از طول امل محبوس در زندان جسم ...

ز تلخرویی دریاست بی نیاز صدف

کند به ابر گهر بار لب فراز صدف ...

... که شد به عقد گهر بوته گداز صدف

دهان لاف پر ازخاک باد دریا را

که پیش ابر کند دست خود دراز صدف ...

... جمله ذرات عالم را سویدا کرد عشق

ریخت دریا درگریبان قطره کم ظرف را

ذره ناچیز را خورشید سیما کرد عشق ...

... ابر چون در پیش صرصر پای در دامن کشد

مغز ما را چون کف دریا پریشان کرد عشق

کرد از زخم نمایان پیکرم را شاخ شاخ ...

عاشق سرگشته را از گردش دوران چه باک

موج دریا دیده را از شورش طوفان چه باک

کشتی بی ناخدا رابادبان لطف خداست ...

... در سر کوی تو پایم تا به زانو در گل است

من از دریا گذشتم بارها با پای خشک

می رساندم پیش ازین از شیشه خالی شراب ...

... آن را که بود همچو صدف کام و دهان پاک

گر غوطه به دریا دهیش پاک نگردد

هرکس که نشد ازنظر پیر مغان پاک ...