خون دلم چو لاله آرایش ایاغ است

بوی گل جنونم مشاطه ی دماغ است ...

... نتوان سلیم در عشق همچشم خویش را دید

سوزم که شمع سوزد داغم که لاله داغ است

... سر نیست ای حریف وگرنه درین چمن

هر لاله است تاجی و هر غنچه افسری ست

ای ناخدا ز صحبت او احتراز کن ...

آن گل که توان حرفی ازان زد گل داغ است

تا کی سخن لاله و گل این چه دماغ است

از داغ دلم فیض رسد سوختگان را ...

... خار سر دیوار نشان گل باغ است

با لاله سخن زان رخ گلرنگ مگویید

بر حال خود او را بگذارید که داغ است

در باغ ز سامان گل و لاله کمی نیست

چیزی که درین فصل ضرور است دماغ است ...

بیا که فصل خوش روزگار نزدیک است

زمان سیر گل و لاله زار نزدیک است

فتاده ام به طلسم قفس چه چاره کنم ...

... زحمت ای رهزن مکش دیوانه عریان خود است

جام می در کف نگاهی می کند بر لاله زار

می توان دانست در فکر شهیدان خود است ...

... درین ورق سخنان بلند بسیار است

چو لاله می ز چه تنها خورد سلیم کسی

به کوی میکده رند و لوند بسیار است

... کشتگان عشق را اعضا نمی ریزد ز هم

لاله زین داغ است کز خیل شهیدان تو نیست

در تماشای تو داغ حیرت آیینه ام ...

غنچه را برگ گل آیا در گریبان از کجاست

لاله را داغ می گلگون به دامان از کجاست

خاطر ما چون کند ضبط دل از آشفتگی ...

شد بهار و لاله صحن باغ را میخانه ساخت

از طرب چون صبح صوفی سبحه را پیمانه ساخت ...

... ز باد صبح سبک خیزتر بود آری

نگه به روی تو بر برگ لاله می گذرد

صبا ز حلقه زلف تو بوی مشک گرفت ...

... مطرب ز پنجه شانه کش زلف چنگ بود

گل از حجاب لاله رخان حال غنچه داشت

شکر ز خنده ی لب خوبان به تنگ بود ...

... قدمگاه قدح نوشان سرمست است ازان دایم

چراغ لاله در شب ها به پای تاک می سوزد

به زیر لب سلیم افغان خود را می کنم پنهان ...

... شب های عیش چون مژه ی حور شد بلند

ساقی گشود تا سر خم را چو لاله زار

چندین هزار کاسه ی مخمور شد بلند ...

... داغ از دل من نسیم برچید

بر دامن لاله زار افشاند

گردید عبیر جامه ی حور ...

خوش آن عاشق که خون از دیده نمناک او ریزد

چو لاله داغ دل از سینه صد چاک او ریزد

به زاهد جام می را چون توان دادن ستم باشد ...

... از آب خود آیینه کجا زنگ برآرد

چون لاله سیه خانه شود چشمه ی آتش

زان آه که مجنون ز دل تنگ برآرد ...

... مست می خواهد که گل بر بار باشد صبح و شام

لاله خون از دست گلچینان باغم می خورد

جور بخت تیره را از من درین وادی مپرس ...

دلم چو غنچه ز گلگشت باغ می گیرد

چو لاله دامنم از آب داغ می گیرد

چو شمع کشته ز دود فتیله عنبر ...

... شکست رنگ به جای خمار گل ها را

که لاله آمد و یک سرمه دان شراب آورد

ز ناله یار رمید و به گریه رامم شد ...

زین چمن گر لاله ذوق از تاج شاهی می برد

غنچه سر در جیب خویش از بی کلاهی می برد ...