الحمدکه آمد ز سفر موکب خسرو

وز موکب او کوکب دین یافته پرتو ...

... قاآنی صد شکرکه رستیم ز اندوه

والحمدکه آمد ز سفر موکب خسرو

... ز بسکه بوسه زدندش زمان زمان به شفاه

چه شد چرا سفرش این قدر دراز کشید

مگر نه عمر سفر بود غالبا کوتاه

علی الله از چه سبب دور ماند و دیر آمد ...

... بشتاب مگر لاشه به منزل برسانی

چون همسفرانت همه از خویش گذشتند

انصاف نباشد که تو در خویش بمانی

جان تو سبک جانب لاهوت سفر کرد

تو مانده به صحرای طبیعت ز گرانی ...

... وین رسم باژگونه بود در زمان تو

دلها کند به چین تو چون کاروان سفر

وز چین زلف تو نرود کاروان تو ...

... ترسمت سلطان بگیرد کاین همه غوغا ز تست

یا سفر کن زین ولایت یا دو چشم خود بپوش

دوش با یاد لبت هرگه که جامی می زدم ...

... ورنی هزار جان برایت رایگان خوش است

در پای دوست این سفر ای دل بریز جان

جانانه را ز دست تو این ارمغان خوش است ...

... رقیب از بس گمان های غلط برد

صفایی از سر کویت سفر کرد

مرا ازدست او کوپای تمکین ...

... خون زاد و غمم راحله ره آه و رفیق اشک

از خاک درت برگ سفر ساز توان کرد

با شرط تمامی مه تابان فلک را ...

صفایی از سر کوی تو کی سفر می کرد

اگر فراقش از این ماجرا خبر می کرد ...

... این است در دو گیتی زهری اگر شکر شد

سودای این سفر پخت هر کس چو من صفایی

سودش همه زیان زاد امنش همه خطر شد

... منکه چون عشق جوان بخت یکی عاقله دارم

تا چه حاصل بود آخر سفر عشق بتان را

منکه زادم همه خوف است و رجا راحله دارم

بوکز آن یار سفر کرده رسد پیک و پیامی

چشم حسرت گه و بی گه به ره قافله دارم ...

... دست از دامنم ای بدرقه بردار و برو

که سفر کردن از این در قدمی نتوانم

دولت و زندگیم جان و دلی بیش نبود ...

... درداکه در حضور ز رشکم کسی نگفت

پایم مقیم حضرت و ترک سفر کنم

آن شب که با تو رفت به خلدم گذشت عمر ...

... به طغیانم به طغیانم به طغیان

گدازد این سفر هم جان و هم جسم

به هجرانم به هجرانم به هجران ...

... بشنو چو نی نوای غم از استخوان من

جان را صفایی این سفر از ملک عشق نبست

جز قطع دل ز کون و مکان ارمغان من

... نیابی بوی آسایش نبینی رنگ آبادی

صفایی گر سفر خواهی به شهر عاشقی کردن

وداع عقل کن کاین ره جنون می بایدت هادی

... به ناامیدی و افسوس وحسرتم مپسند

کدام تاب و تحمل که بینمت سفری

چه کرده ام که سزاوار رنج هجرانم

خدای را که هلاکم مکن به خون جگری

بریز خون من آنگه عزیمت سفر آر

چرا به دست فراقم به زندگی سپری ...

... چون دل پیمان گستت بودمی

کردمی از دست غم ز اینجا سفر

گرنه زینسان پای بستت بودمی ...

... وین قوم تند و سرکش و بی دین و رذل دون

از ما مدار چشم صبوری در این سفر

اسپند را چگونه بر آتش بود سکون ...

... ای مایه ی غم همه کس خاصه مادرم

چون شد که محض خدمت خویش این سفر مرا

با خود نبردی ای شه فردوس محضرم ...