زاهدا چندی بیا با ما به‌ خلوت یار باش

صحبت احرار بشنو محرم اسرار باش

تا به کی زاری کنی تا صید بازاری کنی

ترک زاری کن وزین بازاریان بیزار باش

نه حدیث عاقلان بشنو نه پند ناقلان

گفتگو سودی ندارد طالب دیدار باش

کفر انکار آورد عارف برآن انکار شو

زهد پندار آورد واقف ازین پندار باش

بی‌نظر کن جستجوی و بی‌زبان کن گفتگوی

طالب گنجند طرّاران تو هم طرّار باش

چشم خوبان خواب غفلت آورد بیدار شو

لاف مستی *‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خودپرستی بر دهد هشیار باش

نسبتی با زلف و چشم یار اگر باید ترا

همچو زلف و چشم او آشفته و بیمار باش

طالب‌ سالوس هر شب مصطفی بیند به‌ خواب

هم به‌جان مصطفی کز خواب او بیدار باش

چند می گویی فلان زندیق و بهمان فاسقست

قادری غفار باش و عاجزی ستار باش

چون ترا بینی که دکان‌دار پندارند خلق

مصلحت در تهمت خلقست دکان‌دار باش‌

از سگ چوپان ره و رسم امانت یادگیر

پیرو احرار اندر جامهٔ اشرار باش

هرچه پیش آید رضا ده وز غم و شادی مترس

بر غم و شادی قلم درکش قلندروار باش

نفس‌ ابتر عنتر است از حملهٔ او رو متاب

ذوالفقار عشق برکش حیدر کرار باش

بندگی‌ کن مرتضی را چون شهنشاه جهان

ور قبولت کرد اندر بندگی سالار باش

سیم را از جان شیرین دوستر دارد لئیم

من سرین شاهدانرا دوستر دارم ز سیم

گر سرین و سیم را در مجلسی حاضر کنند

آن نخواهم این بخواهم این ز من آن از لئیم

سیم و مال و گنج و جاهم آرزو نبودکه‌ هست

گنج رنج و جاه چاه و مال مار و سیم ریم

بی‌پدر طفلی به چنگ آورده‌ام کز روی او

صدهزاران بوسه گر خواهی دهد بی ترس‌ و بیم

نفس او در باده خوردن تاهمی بینی عجول

طبع‌او در بوسه‌دادن تا همی خواهی حلیم

او ز موزونی چو طبع من قدی دارد بلند

من ز محنت چون سرین‌ او دلی دارم دو نیم

پرشکن ‌گردد دلم چون حلقهای زلف او

بر شکنج زلف او هرگه که می‌غلتد نسیم

راستی را منکرم تا دیدم آن گیسوی کج

عافیت را دشمنم تا دیدم آن چشم سقیم

گنج بادآورد دارد ماه من در زیر پای

لاجرم عیبش مکن گر خصلتی دارد کریم

دی به شوخی‌ گفت قاآنی مرا کمتر ببوس

رحم کن آخر که عاشق را دلی باید رحیم

گفتمش بر نفس سرکش گرچه نبود اعتماد

ظن بد باری مبر دربارهٔ یار قدیم

آن یکی از مستحباتست در شرع رسول

کآدمی از مهر بوسد صورت طفل یتیم

این سخن از ساده لوحی باورش افتاد و گفت

بی‌سبب نبودکه شاهنشه ترا خواند حکیم

عاقبت ترکی مرا محمود نام آمد به دست

عاقبت محمود باشد عاشقان را هرکه هست

جای آن داردکه بر دنیا فشانم آستین

زانکه در دنیا کم افتد اینچنین دولت به دست

بر رخ خوبش کنم نظاره چون مفلس به سیم

در خم زلفش‌ برم انگشت چون ماهی به شست

گه بناگوشش ببویم چون کند از بوسه منع

گه در آغوشش بگیرم چون شو‌د از باده مست

در قمار عشق او هر کس دل و جان باخت برد

در کمند زلف‌ او هر کس به ‌بند افتاد رست

با جمال روشن او قرص خورشیدست تار

با سرین فربه او کوه البرزست پست

چشم من با سوزن مژگان بروی خویش دوخت

پای من با رشهٔ گیسو به کوی خویش بست

نرم نرمک بوسه‌ای داد و دلم از دست برد

اندک اندک عشوه ای کرد و تنم از جور خست

غیر من با هر کسی یار است زانرو خوانمش‌

آفتاب مشتری جو دلبر عاشق‌پرست

گنج وصل خویش را از کس نمی‌دارد دریغ‌

فاش‌ می‌گوید دل خلق خدا نتوان شکست

هرچه زو خواهی بلی‌ گوید بنازم حفظ او

کان ‌بلی گفتن فراموشش نگشتست از الست

گوی سیمابست پنداری سربنش کز نشاط

یک‌ نفس آسوده بر یک جای نتواند نشست

مدتی کردم کمین تا ساقش آوردم به چنگ

لیک‌ چون ماهی به‌ چنگم دیر آمد زود جست

دوش گفتم بوسه‌ای ده لب به شیرینی گشو‌د

کز پی یک بوسه نتوان لب ز مدح شاه بست

چند بارت گفتم ای محمود چشم خود بپوش

ورنه از شیراز غوغا خیزد از مردم خروش

پند نشنیدیّ و شهری‌ را که بی‌آشوب بود

زآتش سودای خود چون دیگ آوردی به جوش

تا چه گوید شه چو بیند شهری از جورت خراب

مصلحت را از وفا چندی در آبادی بکوش

ترسمت سلطان بگیرد کاین همه غوغا ز تست

یا سفر کن زین ولایت یا دو چشم خود بپوش

دوش با یاد لبت هرگه که جامی می‌زدم

می‌شنیدم هاتفی از آسمان می گفت نو‌ش

مستی دوشین و یاد آن لب نوشین چه شد

ای بدا احوال امروز ای خوشا احوال دوش

از لب‌ و چشمت‌ دلم پیوسته در خوف‌ و رجاست

کاین زند از غمزه نیش و آن دهد از بوسه نوش

روز و شب از شوق دیدار تو و گفتار تو

چون زره بک‌مشت چشمم چون سپر بک لخت گوش

تا دو زلف پست دیدم شادم از افتادگی

تا دو چشمت مست‌ دیدم دشمنم با عقل و هوش‌

با لبت محمو‌د مردم را به می حاجت نماند

خیز و لب بگشای تا دکان ببندد می‌فروش

خواهم از مستی که چون سجاده بر دوشم نهند

رغم عهدی کز ریا سجاده می‌بردم به دوش

یاد دارم کز شبستان دی چو در بستان شدم

مرغکان باغ را آمد ندایی از سروش

گفت کای مرغان بستان خاصه‌ ای مشتاق گل

ای که بلبل نام داری پندی از من می‌نیوش‌

در ثنای شاه قاآنی اگر گویا شود

مصلحت را بهتر آ‌ن باش دکه بنشینی خموش

بارها گفتم که گویم ترک یار و ترک می

ممکنم باری نشد نه ترک می نه ترک وی

ای بت شیرین کلام ای شاهد محمود نام

ای لبت در رنگ و بو همسنگ گل همرنگ می

چشم از رویت ندارم گر مرا دوزند چشم

پای از کویت نبرم گر مرا برند پی

نیشکر قسمت به‌ رخسار من و لعل تو کرد

بر لب تو طعم شکر بر رخ من رنگ نی

شام زلفت بس که در چشمم‌ جهان تاریک کرد

در دو چشمم غیر تاریکی نیاید هیچ شی

قدر ابروی تو زان خال سیه بشناختم

آری آری قبله را مردم شناسند از جدی

چند گویی کایمت وقتی که کام دل دهم

خون شد از حسرت دلم آن کام کو آن وقت کی

خرّمست اینک جهان جام ار کشی بشتاب هان

خلوتست اینک سرا کام ار دهی وقتست هی

چند در قاقُم خزی و انگُشت از سرما گزی

به که جام می مزی کامد بهار و رفت دی

ای بت رازی مشو راضی که از دنبال تو

همچو گرد افتان و خیزان رو نهم تا ملک ری

یاد آن روزی که دور از چشم‌زخم آسمان

با تو بودم در کنار زنده‌رود ملک جی

بارها گفتی به شوخی جامکی ده یا ابا

من تو را گفتم به زاری بوسکی ده یا بنی

یاد آن مدت چه سود اکنون که بر کام حسود

مهر کم شد عیش‌ غم شد شهد سم شد رشد غی

ای دریغا قدر قاآنی نداند هیچ کس

جز خدیو ملک ایران جانشین تخت کی

تاج دولت رکن دین غیث زمین غوث زمان

شاه عادل خسرو باذل شهنشاه جهان

مرگ ‌را در مشت ‌گیرد اینک این تیغش‌ دلیل

مار در انگشت گیرد اینک آن رمحش‌ نشان

خشم او یارد زهم بگسستن اعضای سپهر

حزم او تاند بهم پیوستن اجزای زمان

چون نماید یاد تیغش آتشین گردد خیال

چون سراید وصف‌ گرزش آهنین گردد زبان

بس که اسرار نهان از نور رایش روشنست

آرزو از دل پدیدارست و معنی از بیان

مُلک مُلکِ اوست تا هرجا که تابد آفتاب

دور دور اوست تا هرگه که گردد آسمان

ناخدا تا داستان حزم و عزم او شنید

گفت زین پس مر مرا این لنگرست آن بادبان

حقه‌باز ساحرم خوانند مردم زانکه من

در مدیح شه کنم هردم شگفتی‌ها عیان

یاد تیغ او کنم دوزخ فشانم از ضمیر

نام خشم او برم آتش برآرم از دهان

رعد غٌرد گر بگویم کوس او هست اینچنین

کوه پرّد گر بگویم رخش او هست آنچنان

نام خلق او برم خیزد ز خاک تیره گل

وصف جود او کنم بخشم به سنگ خاره جان

نام حزمش بر زبان آرم فلک ماند ز سیر

ذکر عزمش در میان آرم زمین گردد روان

شرح رزم او دهم گردد جوان از غصه پیر

یاد بزم او کنم پیر از طرب گردد جوان

ای سنین عمر تو چو سیر اختر بیشمار

وی رسوم عدل تو چون صنع داو‌ر بیکران

بس که در عهد تو شایع‌ گشته رسم راستی

شاید ار مردکمانگر سخت نتواندکمان

خسروا عالم اسیر حکم‌عالمگیر تست

هرچه درهستی بود درحیطهٔ تسخیر تست

شرق تا غرب جهان گیرد به یک دم آفتاب

غالباً نایب مناب تیغ عالمگیر تست

هیچ تقدیری خلاف رای و تدبیر تو نیست

راست‌گویی جنبش تقدیر در تدبیر تست

خلق تصویر تو می‌بینند در یک شبر جای

غافلند از یک جهان معنی که در تصویر تست

از پس یزدان جهان را علت اولی تویی

عرض وطول آفرینش‌ جمله از تقدیر تست

راست پنداری قضایی کز تو زاید خیر و شر

وین بلند و پست‌ گیتی جمله در تأثیر تست

جای آن داردکه دانا دهر را خواند قدیم

تا نظام روزگار از حکم بی‌تغییر تست

در ظهور آفرینش علت غایی تویی

لاجرم تقدیر ذاتی موجب تاخیر تست

زین سپس شاید که هر پیری جوان گردد ز شوق

تاکه این بخت جوال همدست عقل پیر تست

هر که گوید مرگ را چنگال و ناخن نیست هست

چنگل او تیغ توست و ناخن او تیر توست

مهر و مه ‌گویی، اسیر حکم و فرمان تواند

و آسمان زندان و انجم حلقهٔ زنجیر توست

خسروا تا چند تحقیرم نماید روزگار

دفع تحقیر جهان در عهدهٔ توقیر توست

خلعت امساله از شه خواهم و انعام پار

وین دو رحمت رشحه‌ای از فیض یک‌ تقریر توست