... میتوان با خون من شستن گناه خویش را

جاده نتواند بگرد جلوه شوقم رسید

زین سبب گم میکنم هر لحظه راه خویش را ...

هر قدر نیکی بود پوشیده تر نیکوتر است

پا نهاد از جاده چون بیرون زن بی چادر است

دور نبود جنگجو سازد غرور زر ترا ...

... قدم برون منه از راه راستی واعظ

که این ترا به دیار نجات جاده بس است

گردباد از خودنمایی روز وشب پا درگلست

جاده را ز افتادگی سر در کنار منزل است

برگ گل از خاکساری گشته خود سر در چمن ...

... گر غرض شهرت نباشد راه عزلت تنگ نیست

چون بود گمگشتگی مقصد بیابان جاده است

میشود فردا بسی افتادگان را دستگیر ...

... تاکی گله از کوتهی جذبه معشوق

گردن چو نهی بر تو ز هر جاده کمندیست

دل از غم بیهوده دنیا چو فگندیم ...

... هر قدم در دانه ها از بس بخاک افتاده اند

چشم دل گر واکنی هر جاده عقد گوهریست

گوش هوش مردمان از پنبه غفلت پر است ...

... از پس قطع رگ جانم قطار رهروان

جاده راه عدم را تیغ جوهر دار کرد

از پی هم دوستان رفتند از من همچو موج ...

... بر آینه خاطر خود آینه دان باش

از جاده منه پای برون در ره مقصود

گر زآنکه بمنزل نرسی سنگ نشان باش ...

... از دل چه عقده ها که گشادم بفکر خویش

خود جاده ایم کعبه مقصود خویش را

منظور اوست زینکه فتادم بفکر خویش ...

... آتشین رو دلبری دارم که هنگام خرام

آب سازد جاده را در زیر پا مانند شمع

میکند از بس نمو واعظ ز سیل عمر ما ...

... هر دمی از زندگی پامال فکری میشود

عمر خود را جاده غمهای عالم کرده ام

سر نپیچیده است از تأثیر افغانم دلی ...

... پای بند خانه داری چون کمان ما همچنان

یک جهت شد جاده آخر دامن منزل گرفت

هر طرف سرگشته چون ریگ روان ما همچنان ...

... بسکه از باده وصف تو سیه مست شده است

نبرد حرف سر از جاده آواز برون

بربایندگی نسبت رخسار تو کبک ...

... سرگشتگان نسازند با راه و رسم دنیا

ریگ روان نگیرد هرگز به خویش جاده

حسنش زند ز شوخی هر دم ز روزنی سر ...

... دیوانه در بیابان خود سر دود به هر سو

عاقل ز جاده زنجیر در پای خود نهاده

از بس فگنده دل را در ورطه هوسها ...

... یک داغ ازین لاله ستان هر شب تاری

یک جاده بگلزار تو هر قامت سروی

یک روزنه از بزم تو هر چشم خماری ...

... همچنان کز تار مژگان بگذرد نور نگاه

صد قدم در پیش بود از جاده در راه هدی

رفت از آن ساعت بخود نقش نگین از غم فرو ...

... تا برد ره بکعبه مقصود

جاده شرع باشدش مسلک

تا برد ره بکعبه مقصود

جاده شرع باشدش مسلک

گردد از نخل عمر برخوردار ...

... قطار شترها پی یکدگر

ببستند بر ناوک جاده پر

به هر منزلی بار انداختند ...

... ز هم پاشیدن اوراق دل و جان

بکن از جاده ها شیرازه آن

از این خفت سرا وقت گریز است ...