در ورطه کشاکش دوران فتاده ایم

این بحر را چو موج کمان کباده ایم

در جوش این میحط کسی را چه اختیار

چون موج ما عنان خود از دست داده ایم

رفتند دوستان چو گل و لاله زین چمن ...

... نیست در مردن هم از قید تو آزادی که هست

موج آب تیغ زنجیر گلوی کشتگان

گر هوس را سر نبریده ست در دل عشق او ...

زهی بر چهره خطت سایه جان

لبت را خنده موج آب حیوان

ز شوق تیغت آهوی حرم را ...

... من چو ریگ بادیه سیرابم از لب تشنگی

همچو موج افشانده ام بر آب حیوان آستین

بهر هرکاری از آنجا سر برون می آورد ...

... چو پیاله جلوه ای کن به بساط بزم مستان

که ز موج باده دارد قدح اضطراب بی تو

نتوان کباب کردن اگر آتشی نباشد ...

... کند چو مرد کماندار بر خدنگ نگاه

شکسته ایم ولی همچو موج می لرزد

به سوی کشتی ما چون کند نهنگ نگاه ...

... سپهر رشک برد بر سبوی میخانه

کلید گنج سعادت ز موج می باشد

نگین جم طلب از خاکشوی میخانه ...

... مگذر از کوچه ی او پشت به دیوار منه

موج گل در ره دیوانه بود دام جنون

ای دل از من بشنو پای به گلزار منه ...

... طرفه بحری ست محبت که درو هست سلیم

به فسون جنبش هر موج لب جادویی

... ای صبا در باغ پیرامون سنبل نگذری

موج سیل فتنه را سنگ از فلاخن می جهد

شیشه چون دربار داری غافل از پل نگذری ...

... چو در محیط تعلق نمردی ای درویش

ز موج بی خطر بوریا نمی میری

ز جام عشق اگر آب زندگی نوشی ...

چنان از رهروان فیض شد روی زمین خالی

که جای موج در دریاست چون نقش نگین خالی

ز بس در خویش دزدیدند از همت کریمان را

ز دست جود چون بند قبا شد آستین خالی

ز بس پهلوی موج او در آیین کرم خشک است

ز دریا می کند از ننگ پهلو را زمین خالی ...

... ایمن نشوی که اندرین بحر

هر موج زند دم از نهنگی

صد حربه در آستین عشق است ...

... چنان محیط کفت در سخا تلاطم کرد

که همچو موج ازو رفت برکنار انگشت

پی اطاعت رای تو تا نهد بر چشم ...

سحر که خیزدم از سینه ناله ی شبگیر

به ساق عرش نهد موج گریه ام زنجیر

ز عشق لاله رخان دلنشین من نشود ...

... چنان قناعت فقرم موافق طبع است

که رفع تشنگی ام می شود ز موج حصیر

به رنگ و بوی چمن دل نبسته ام چون گل ...

... به روزگار سلیمانی تو مرغان را

به موج آمده در سینه همچو ماهی شیر

ز نعمت تو کریمان برند مایه ی فیض ...

... به خانه نام سخای تو برده تا درویش

گهر فکنده درو برکنار موج حصیر

گریزد ابر ز دست تو بحرش از دنبال ...

... برو چنان ز شکوه تو عرصه تنگ شده ست

که همچو موج سپر خورده آسمان صد چین

قدم نمی نهد از خانه ی کمان بیرون ...

... ز شوق آن که مگر تار سبحه تو شود

کند در آب گهر رشته همچو موج شناه

به هر دیار که تیغ تو سایه اندازد ...

... ساحل این بحر بی پایان کسی هرگز ندید

موج را باد صبا بیهوده می راند به آب

آسمان افراسیاب و اختران او تمام ...

... ماهیان در آب می لرزند همچون برگ بید

موج از تیغش کند هرگاه صورت گستری

از درافشانی دستش می خورد هردم امل ...

... منم که مایه دهد چشم من به دریابار

به کوه جسته ز موج سرشکم ابر بهار

ز عشق لاله رخان پرده ی دلی دارم ...

... زهی ز دست تو در اوج بی قراری ابر

زهی ز جود تو در موج رعشه دریابار

تو آن سوار فلک توسنی که رویین تن ...

... به بحر اگر گذرد باد دامن زینش

چو ابر سرکشد از کوچه های موج غبار

ز باد حمله ی او کوهسار در صحرا

عنان گسسته دود همچو موج دریابار

ز نقش پا چو قلم گر شود بساط افکن ...

... به غوطه خواری خار و خس محیط کزو

گمان بری شتر موج می کند نشخوار

به سرفرازی خرمن به بی نیازی گنج ...