چو گل کسی که هوای تو برده آرامش

ز موج بیخودی باده بشکند جامش

کند ز زلف تو صیاد خاک از آن بر سر ...

... شود کفن چو علم پاره بر سر دوشش

ز خنده آب حیات لبش به موج آمد

حدیث تشنه لبان باد زد چو بر گوشش ...

... که دریا را نشاید کرد خس پوش

درین دریا بود از سیلی موج

چو نیلوفر صدف نیلی بناگوش ...

... تمام سر شو و چون غنچه در گریبان باش

نکرد فایده ای از تلاش ساحل موج

مقیم حلقه ی گرداب همچو طوفان باش ...

... شده در کلبه ام ز یاد بهار

هر طرف موج بوریا رقاص

گشت چون دود شمع بر سر من ...

... در راه او پیاده خورد بر سوار حیف

از موج اضطراب دلم آرمیده نیست

آیینه ام چو آب ندارد قرار حیف ...

... که نیست غیر زر قلب در خزانه عشق

چو کاغذی که درآید ز مد مشق به موج

تنم سیاه شد از نقش تازیانه عشق

به موج فتنه چو سیلاب خانه ما را

خراب کرد که بادا خراب خانه عشق ...

... از نصیحت چند اصلاح دل سختش کنم

همچو موج آب باشم تا به کی سوهان سنگ

یاد قزوین در دلم بگذشت و از هندوستان ...

... هرکه را بر خاک چون جام شراب انداختیم

لرزه بر اندام پل افتاد از دهشت چو موج

بس که بی باکانه ما خود را در آب انداختیم ...

... شب ز مستی حرف آن لب بر زبان ما گذشت

موج می را در کمند پیچ و تاب انداختیم

آنچه ما می خواستیم از جام می معلوم شد ...

... گویی به روی ریزه ی مینا نشسته ام

از موج فتنه گر بنشینم به روی سنگ

دارم گمان آن که به دریا نشسته ام ...

ز مستی بر دم تیغ شهادت هر زمان غلتم

به روی سبزه موج آب چون غلتد چنان غلتم

درین وادی که هر نقش قدم سرچشمه خضری ست ...

... نیم شبنم که گل بستر کنم بر روی آن غلتم

به روی یکدگر مستان چو موج آب می غلتد

بده پیمانه ای ساقی که من هم آنچنان غلتم ...

... از بهر صید کردن مرغابیان اشک

مانند موج دام به دریا فکنده ایم

در عشق لاله را سبب اعتبار شد ...

... از دل مجروح پنداری که پیکان می کشم

دامن صحرا ز موج گریه ام شد لاله زار

رنگ می ریزم به هرسو طرح طوفان می کشم ...

... دل ما خوش که درین مزرعه حاصل داریم

ما درین بحر نه موج و نه حبابیم سلیم

چشم بر ورطه همیشه نه به ساحل داریم

چگونه زمزمه ای در چمن به کام کنم

که موج لاله و گل را خیال دام کنم

خوش آن که غارت مستان شود چمن تا من ...

به دیده چند ز نقش تو گل بر آب زنم

چو می به یاد لبت موج اضطراب زنم

به سایه اش نروم ابر اگر هما گردد ...

... فریب خورده ی طوفان شوقم و خواهم

سفینه ای که ازو موج انتخاب زنم

خرابه بسته چو گردد نشان معموری ست ...

... سلیم بس که چو گل پاکدامن آمده ام

چو موج خنده تردامنی بر آب زنم

... تبسم را نمی فهمم تغافل را نمی دانم

چو موج چشمه کوثر ز آلایش پر بلبل

یقین پاک است اما دامن گل را نمی دانم

درین دریا چو موجم خضر می راند به آب آخر

ز بس هر لحظه می گوید ره پل را نمی دانم ...

خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم

جای ناخن بر تن من نیست بر هر جا زدم ...

... قطره ی بی دست و پایم من سلیم اما چو سیل

کاروان موج را صدبار در دریا زدم

... ناخدا بر هم زن هنگامه ما زود شد

صحبتی با موج دریا بر سر پل داشتیم

از ترقی نیست ما را قسمتی هرگز سلیم ...

... سماع باده پرستان بهانه می خواهد

چو موج رقص به آواز رود آب کنیم

به وقت باده کشیدن ز شعله ی آواز ...