بخش ۱ - شأن نزول: مثنوی صکوک الدلیل به بحر متقارب مثمن مقصور ساخته شده و یغما آنرا در شش روز به نظم در آورده است چنانچه خود گوید: - ز روح بزرگان مدد خواستم

بخش ۲ - صکوک الدلیل: سرآغاز هر نامه نام خداست - که بی نام او نامه یکسر خطاست

بخش ۳ - نعت پیامبر: درودی معطر چو زلفین یار - سلامی مفرح چو باد بهار

بخش ۴ - در مدح حضرت امیر(ع): وز آن پس لآلی ثناء شگرف - که از جان تراود نه از بحر ژرف

بخش ۵ - در مدح ائمه اطهار: وز آن بعد بر آل اطهار او - که پاکیزه خلقند و پاکیزه خو

بخش ۶ - بهشت صلحا و زهاد: چه جنت نه آن جنت ای خوش عمل - که در وی روان است شیر و عسل

بخش ۷ - بهشت احرار: در آن باغ کاین قوم را بار نیست - در او جز گل طلعت یار نیست

بخش ۸ - سبب نظم کتاب: سه ده بر به سال هزار و دویست - که بر خاکیان آسمان می‌گریست

بخش ۹ - ساقی نامه: بیا ساقی آن تیغ ساغر نیام - کزو دست جم شد خداوند جام

بخش ۱۰ - خطاب زمین بوس به سید قنبر: الا ای صبا پیک هر نامراد - زیغما بدان گرد رستم نژاد

بخش ۱۱ - برهان اول: اگر رفت رستم به مازندران - به تیغ و کمند و به گرز و سنان

بخش ۱۲ - برهان دوم: اگر رفت رستم به هاماوران - به نیروی رخش و به گرزگران

بخش ۱۳ - برهان سوم: تهمتن اگر حسرت ملک تور - پس از رنج ها برد آخر به گور

بخش ۱۴ - برهان چهارم: تهمتن اگر گشت بر اشکبوس - مظفر به نیروی گرگین و طوس

بخش ۱۵ - برهان پنجم: تهمتن اگر تاج کاووس برد - به پیشش دو صدره زمین بوس برد

بخش ۱۶ - برهان ششم: اگر خورد رستم قوی پنجه گرگ - به یال یلی ملک ایران و ترک

بخش ۱۷ - برهان هفتم: شبی یاد دارم که در بزم دوست - که خورشید پروانه شمع اوست

بخش ۱۸ - تلبیس اول: پس از عهد شش سال مهر و داد - ز طبع سخاپیشه و خلق راد

بخش ۱۹ - تلبیس دوم: به سویم رسولی فرستاده ای - پیامی ز خشم خودت داده ای

بخش ۲۰ - تلبیس سوم: به یغمای بیچاره از مهر خویش - سخن راندی ای یار فرخنده کیش

بخش ۲۱ - خاتمه در معذرت از رستم السادات: سخن گرچه بر وفق عادت نرفت - ولی بر خلاف ارادت نرفت