سخن گرچه بر وفق عادت نرفت

ولی بر خلاف ارادت نرفت

بهر لفظ دلکش که بنگاشتم

درین نامه پاس ادب داشتم

ز بدو سخن تا به ختم کلام

نبردم به نامردیت هیچ نام

سراسر ستودم به مردانگیت

همه وانمودم به فرزانگیت

غلط من کیم تا سرایم سخن

خطا کردم ای خاکم اندر دهن

سخن گر پسندیده ور نارواست

حکایت اگر نغز اگر جان گز است

مگو نیک یا بد نمودم بیان

نگیرد کسی نکته بر ترجمان

به گفتن منم نای و نائی است دوست

ازین پرده هر نغمه کآید از اوست

اگر نکته گیری که قایل توئی

ز وحدت گرائی به نقش دوئی

مرا نیز راه سخن تنگ نیست

که خودباره معذرت لنگ نیست

تو دانی که آن نیک محبوب من

ز جور بدان لعبت خوب من

به کنجی نشسته صبور و خمول

زجان سیر و از زندگانی ملول

نه یاری که از مهر دل جویدش

ز بهر تسلی سخن گویدش

یک ایران و هفتاد اقلیم ترک

بیک یوسف افتاده صد گله گرگ

گهی گرگ سارش گریبان درند

گهی بی گناهش به زندان برند

گهی بنده وارش به مالک دهند

بر او گاه نام غلامی نهند

زمانی کشندش به بازارها

دهندش به دست خریدارها

چنین محنت انجام آخر که دید

مسلمان و یک شهر کافر که دید

از آن باده من نیز می خورده ام

در آن بزم شب ها به سر برده ام

هنوزم از آن ساغر ناگوار

سری هست و صد گونه رنج و خمار

هنوز ز آهنگ آن سازها

خلل ساز مغز است آوازها

هنوزم زانداز آن مطربان

ننوشد به جز زهر حسرت دهان

هنوزم ز لاطایلات عقور

نگردد به پیرامن دل سرور

نکو دانم آداب آن انجمن

تو دانی و لیکن ندانی چو من

بهر نیک و بد کآید اندر نظر

به جز قول احباب چیز دگر

نشوید غبار از دل دوستان

ز باران بود خنده بوستان

بشد تا دمی ماه کنعانیم

نه یوسف که یعقوب زندانیم

ز زندان و اندوه بند گران

به دفتر نگاریدم این داستان

چو مقصود من شادی طبع اوست

به تبعیت از طبع با طبع دوست

سرا پا بود محض شوخی ولاغ

که از این روش تازه گردد دماغ

به ایزد مرا روی پرخاش نیست

به طینت دراز خوی اخیاش نیست

خصوص آنکه با چون تو فرخنده دوست

که رایت پسندیده خلقت نکوست

اجل تا نگیرد گریبان من

نیابد خلل مهر و پیمان من

به عهدی که دادم به دست تو دست

همه عهد یاران دیگر شکست

به خاک عزیزان که تا زنده ام

سگان ترا کمترین بنده ام

سماعیل قربانی راه تست

نسا از کنیزان درگاه تست

اگر خشک زاهد نه ای تر مشو

از این نیک شوخی مکدر مشو

به الفاظ این نسخه دل پسند

که درج است دروی اشارات چند

نخستین غم دوست را چاره کن

پس آنگه بسوزانش یا پاره کن