به گردش درآمد می ارغوان

دلیران زابل همه شادمان

وز آن خوشدلی سام با آفرین

یکی بزم کرد همچو خلد برین

نشسته در آن بزم فرخنده سام

[...]

نهان کردش از چشم ماهی چو ماه

مهش رفت در زیر ابر سیاه

فروشد به زیر زمین ماه‌چهر

درخشنده گردید در زیر مهر

چو سایه روان رو بدیوار کرد

[...]

سوار ختائی درآمد چو باد

که ساما بقای تو جاوید باد

که امشب پری‌دخت حوری سرشت

به پرواز شد تا به باغ بهشت

همه خلق ازین غصه خون می‌خورند

[...]

چنین تا بدین کار آمد سه ماه

که بودی همه چین پر از دود آه

پری‌نوش از شاه آگاه بود

گذارش همه بر سر چاه بود

به هر صبح آمد نهانی ز راه

[...]

از آن سو پری‌دخت سیمین عذار

گرفتار هجران در آن چاهسار

دلش پیش سام و غمش پیش دل

ز خون جگر پای مانده به گل

حکایت همی کرد از بخت خویش

[...]

به صورت چو آدم به تن نره دیو

که از بیم او دیو بد در غریو

به پیکر به مانند? ژنده پیل

همه پیکرش تیره مانند نیل

دو دندان پیشش بسان گراز

[...]

دم شیر جاروب راهش شده

ستون فلک تیر آهش شده

همی گرد بر گرد او ببر و شیر

ز آهو پلنگان نخجیرگیر

ابر گرد او حلقه بسته همه

[...]

بتندید آن دیو تیره روان

ازو قلوش گرد شد ناتوان

بتابید رو باز آن ارجمند

سرانجام دستش رها شد ز بند

دلیری کجا نام فرهاد بود

[...]

دگر ره قمرتاش و قلواد شیر

براندند اسب آن دو مرد دلیر

نجستند روز و شب آرام و خواب

به هر راه و بیره گرفته شتاب

خبر جوی گشتند هر جا بسی

[...]

بدو گفت کای مرد صحرانشین

دلیر و خردمند این سرزمین

در اینجا ندیدی یکی نوجوان

برهنه سراپا و جانش نوان

درخشنده روئی و فرخ فری

[...]

به یاد پری‌دخت فرخنده سام

زمانی بخوابید بیدار سام

به بالین او شیر قلواد بود

ز دیدار او کو بسی شاد بود

ز ناگه خروشی برآمد چو ابر

[...]

به شاپور گفت آن زمان پهلوان

که ای مرد آشفته باتوان

به شمشیر با تو نیاریم جنگ

مبادا که کشته شوی بی‌درنگ

به کشتی بکوشیم با یکدگر

[...]

به پیش منوچهر بندی کمر

ببیند به من اینچنین زور و فر

که چون تو دلیری در آوردگاه

گرفتم به فر جهاندار شاه

اگر تو به من چیر گشتی به جنگ

[...]

به یک دست کوه و به یک دست آب

همه جای نخجیر و بزم و شباب

بدان دشت یک دم فرود آمدند

به آرامگه تار و پود آمدند

سپهبد بخوابید بر روی دشت

[...]

ز دانش به جا نیست نه عقل و را

چو دیوانگان اندر آید ز جا

چه خوش بودی ار گم شدی قهرمان

و یا مرگ آوردی او را زمان

رها گشتی از ظلم سقلاب روم

[...]

پس آنگه جهان‌پهلو کامکار

نشست از بر مسند زرنگار

جهان آفرین را ستایش نمود

شه روم را هم به نیکی ستود

شهش گفت کای گرد با گیر و دار

[...]

بدو گفت کای پهلوان گزین

شگفتی دلیر است با فر و کین

همان به که او را به جادو علاج

کنم سر نگیرد ز شداد باج

همه مرز ما را به هم برزند

[...]

درین گفتگو بود آن بدنژاد

که دیوی درآمد به مانند باد

ثنا گفت در پیش سقلاب شاه

یکی نامه بنهاد در پیشگاه

درآمد دلیری سرش باز کرد

[...]

دگر قهرمان چاره نو گزید

قلم بر سر حرف دولت کشید

به ایوان سرویش یکی چاه کرد

ز شیطان دل خویش گمراه کرد

بپوشید رویش به خاشاک و خاک

[...]

چو یک هفته قانون شاهی ببست

به هشتم سپهبد به مسند نشست

قمرتاش فرخنده را پیش خواند

بر آن تخت زرین ورا برنشاند

به سر بر نهادش کلاه مهی

[...]