دوش چون زلف شب بشانه زدند

رقم کفر بر زمانه زدند

ریشه شده را بشانه زدند

رقم کفر بر زمانه زدند

نوبت جامه خواب را بسحر

[...]

دعوی حسن برخسار تومه کرد نکرد

با رخت کس سوی خورشید نگه کرد نکرد

نسبت چتر شهی عقل بمه کرد نکرد

دیده زان سایه بخورشید نگه کرد نکرد

چهره شاهد والا بجز از مشک و غداد

[...]

گوهر مخزن اسرار همانست که بود

حقه مهر بدان مهرو نشانست که بود

جوهر صوف و سقرلاط همانست که بود

ارمک و خاص بدان مهر و نشانست که بود

کیسه اطلس پر گرد عبیر و عنبر

[...]

گره زطره عنبرفشان کشید و گشاد

هزار نافه صبا در میان کشید و گشاد

زبغچه بند دلم چون روان کشید و کشاد

زرختها بخود اول کتان کشید و کشاد

زکیسهای گریبان و یقهای بناف

[...]

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

نشان پوشی و نقش علم نخواهد ماند

نماند بندقی و ریشه هم نخواهد ماند

بپوستین توانگر حسد مبر درویش

[...]

تا زمیخانه و می نام و نشان خواهد بود

سرما خاک ره پیر مغان خواهد بود

تازقطنی و قدک نام و نشان خواهد بود

تنم از شوق شمط جامه دران خواهد بود

برزمینی که در وصندلی رخت نهند

[...]

تا که رختم ببر جامه بران خواهد بود

از بی وصله دو چشمم نگران خواهد بود

دست ما درازل و دامن یکتائی بود

برهمانیم که بودیم و همان خواهد بود

آفت دور بدستار بزرگان مرساد

[...]

در ازل عکس می لعل تو در جام افتاد

عاشق سوخته دل در طمع خام افتاد

در ازل پرتو کرباس براندام افتاد

هر کجا برهنه در طمع خام افتاد

تانگردید بسر نیک نیامد دستار

[...]

پیش رویت دگران صورت بر دیوارند

نه چنین صورت معنی که تو داری دارند

گلها پیش گل شرب سراسر خارند

جامهائی که ببارند جز اطلس بارند

غیر دستار که پیچش و مندیله او

[...]

صوفی نهاد دام و سرحقه باز کرد

بنیاد مگر با فلک حقه باز کرد

خرم تنی که گوی شب از جامه باز کرد

پارا بنرمدست نهالی دراز کرد

با انکه یکدرم نتوان بست اندرو

[...]

فلک با کس دل یکتا ندارد

ز صد دیده یکی بینا ندارد

گلستان رونق کمخا ندارد

چمن آرایش دیبا ندارد

تنم تا یافت در بر صوف طاقین

[...]

مطرب عشق عجب ساز و نوائی دارد

زخم هر زخمه که زد راه بجائی دارد

گل بر اطلس اگر چند قبائی دارد

نه قبائیست که گویند بهائی دارد

مشنوا یخواجه تو در مذهب ارباب لباس

[...]

مله را آستر خسقی و والا نرسد

همه کس را بجهان منصب والا نرسد

کس نپوشید ببالای قبا پیراهن

انکه را زیر بود جای ببالا نرسد

جامه صوف کتان گرچه بریسد باریک

[...]

دل ما بدور رویت زچمن فراغ دارد

که چو سر و پای بندست و چو لاله داغ دارد

دل ما بوصل ارمک زقبا فراغ دارد

که بدگمه پای بندست وز درز داغ دارد

شده ام بجیب اطلس شب عنبرینه گمره

[...]

بسیار سالها بسر خاک ما رود

کاین آب چشمه آید و باد صبا رود

بسیار صوف و چتر بتشریفها رود

کین پنبه آید وبکلاه و قبا رود

اینست حال جامه که دیدی بکازری

[...]

دوش می‌آمد و رخساره بر افروخته بود

تا کجا بازدل غمزده سوخته بود

آتشین تافته آل برافروخته بود

تا کجا شرب لحافی شب دی سوخته بود

اینکه دیدی که گس خان اتابک میسوخت

[...]

در نظر بازی مابیخبران حیرانند

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

در قبا پوشی ما کج کلهان حیرانند

در لباس این سخنان جامه دران میدانند

دانی این گوی در گرد گریبانها چیست

[...]

دنیی آن قدر ندارد که براو رشک برند

یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند

نیست تشریف لباسی که برو رشک برند

یاقد ناقص او را غم بیهوده خورند

نظر آنانکه نکردند بپشمین شلوار

[...]

مژده ای آرام دل کآرام جانها میرسد

دل که از ما رفته بود اکنون بما وامیرسد

در برش برقد همه رختی ببالا میرسد

جز سقرلاط بهمت کان بپهنا میرسد

اطلس والا جناب نازک گلروی را

[...]

باد آمد و بوی عنبر آورد

بادام و شکوفه بر سرآورد

تن چون زلحاف سر برآورد

کوته جبه زود در بر آورد

شد غرقه بجیب خویشتن حبر

[...]