نشسته بود روزی شاه خوشدل

طمع بسته که گردد کام حاصل

که ناگه پیکی آمد تیز چون باد

به پیش خسرو اندر خاک افتاد

چنان بارید خون از دیده ها تیز

[...]

چو خسرو را شد این معلوم در روز

سوی شهر مداین راند فیروز

نیاسود و به رفتن تیز بشتافت

به دارالملک خود شاهنشهی یافت

بزرگان مداین بهر خسرو

[...]

چو شد شاپور و از آن قصر سنگین

سوی خسرو به ارمن برد شیرین

به جان درماند کز آن جای، پرویز

سوی شهر مداین رفته بد تیز

به گلزار مهین بانو به اعزاز

[...]

چو آگه گشت بهرام از چنین حال

که خسرو از بزرگی یافت اقبال

بسی از این خبر گردید غمناک

فتادش در دل از اندیشه صد چاک

از آن حالت زمانی خوش برآشفت

[...]

پس از ترتیب خسرو چون بپرداخت

به خلوت خواند شیرین را و بنواخت

نخستین گفت ای چشم مرا نور

مباد از تو مهین بانو دمی دور

میفتا عارضت از آب هرگز

[...]

چو صبح از بام مشرق سر برآورد

هزیمت بر سپاه شب در آورد

سپاهی هر طرف کردند جولان

درافکندند گوی زر به میدان

زهر جانب پری رویان شیرین

[...]

با یکدیگر در کنار شهرود و پیدا شدن شیر،

و کشته شدن به دست خسرو

شباهنگام کان ترک پری روی

ربود از صحن میدان فلک، گوی

کواکب کرده بهر زرفشانی

[...]

چو خسرو روز در عشرت به شب کرد

خیالش وصل از شیرین طلب کرد

ندیمان را به مجلس پیش خود خواند

یکایک را به جای خویش بنشاند

به ساقی گفت تا جام لبالب

[...]

پری رو گفتش از دیوانه خویش

نرنجم نیست چون در خانه خویش

سخن در سر خوشی باید چنان گفت

که در هشیاری آن با سر توان گفت

به تو گر دست ندهم دار معذور

[...]

چو خسرو دیدکان سرو سمنبر

دلی دارد به بر از سنگ سختر

ره و رسم وفاداری نپوید

همه همچون دل خود سخت گوید

چو زلفش یک زمان بر خود بپیچید

[...]

چو خسرو یافت آن اعزاز و تمکین

برون آمد سوی بهرام چوبین

نهاد از دوستان رو سوی دشمن

پی او لشکری چون کوه آهن

ز بحر روم بگدشت و سوی بر

[...]

چو شد بار دوم بر تخت، خسرو

جهان را داد دیگر رونق از نو

گرفتش باز دولت عشرت از سر

سعادت شد قرینش بار دیگر

ز دشمن رفع شد یکباره بیمش

[...]

چنین دادم خبر مرد سمرگوی

که چون برتافت خسرو، زان صنم روی

دل شیرین ز غم شد آنچنان ریش

که در یکدم شدی صد بار از خویش

نبودی یک زمان صبر و سکونش

[...]

بدین گفتن چو روزی ده، برآمد

زمانه بر مهین بانو سرآمد

دل خود را ز جان بی برگ می یافت

که اندر خود نشان مرگ می یافت

پس آنگه خواند شیرین را و بنشاند

[...]

مهین بانو چو بیرون شد ز عالم

به شیرین پادشاهی شد مسلم

رعیت گشت ازو خشنود و لشکر

جهان دیگر جوانی یافت از سر

به خدمت بست بهر مستمندان

[...]

چو شد بر تخت شاهی خسرو روم

سپاه زنگ شد ز اطراف معدوم

برآمد رومیی خفتانش از لعل

که اسپ شاه زنگ افکند از آن نعل

به میدان تاخت همچون مرد جنگی

[...]

درآمد باربد اول به آواز

نواهای عجایب کرد آغاز

به عشاق آن نوا را کرد آهنگ

که زهره بر زمین زد زآسمان چنگ

ز بربط ناله ها زان گونه می خواست

[...]

در آن عشرت چو از شب رفت پاسی

ز می نوشید خسرو چند کاسی

به پا برخاست بی خود همچو مستان

چو شمعی روی کرد اندر شبستان

به مریم راز شیرین جمله بگشاد

[...]

چو بشنید این سخن شاپور از شاه

به پا برجست و روی آورد بر راه

روان شد سوی قصر آن مه نو

رسانید آنچه بد پیغام خسرو

پس آنگه گفت شاهت عذرخواه است

[...]

نگار لاله رخ سرو سمنبر

مه زهره جبین خورشید خاور

به رخ ماه ختن یعنی بت چین

به لب تنگ شکر یعنی که شیرین

در آن وادی که او را پرورش بود

[...]