ای آنکه جز از شعر و غزل هیچ نخوانی

هرگز نکنی سیر دل از تُنبُل و ترفند

زیبا بود ار مرو بنازد به کسایی

چونانکه جهان جمله به استاد سمرقند

گویند نخستین سخن از نامه پازند

آنست که با مردم بد اصل مپیوند

اَلمِنهٔ لله که به‌ اقبال خداوند

شادند چه بیگانه و چه خویش و چه پیوند

المِنهٔ لله که مرا زهرهٔ آن است

کایم گه و بیگاه به‌نزدیک خداوند

المنهٔ لِلّه‌ که هم آخر بِبَر آمد

[...]

از قصه دوشینه من تا که خداوند

آگاه شود می‌بسرایم سخنی چند

دوشینه مرا انده آن نامده فرزند

بربست به صد بند و فرو داشت به صد بند

تا صبح به من خیل خیالات فرستاد

[...]

لطف ملک العرش به من سایه برافکند

تا بر دل گم بوده مرا کرد خداوند

دل گفت له الحمد که بگذشتم از آن خوف

جان گفت له الفضل که وارستم ازین بند

چون کار دلم ساخته شد ساختم از خود

[...]

ای زلف تو دام دل دانا و خردمند

دشوار جهد دل که در افتاد درین بند

اندر دل من بود نهالی ز صبوری

بادی بوزید از تو و از بیخ برافگند

بودیم خردمند، که زد عشق تو بر ما

[...]

عاقل ندهد عاشق دل سوخته را پند

سلطان ننهد بنده محنت زده را بند

ای یار عزیز، انده دوری تو چه دانی؟

من دانم و یعقوب، فراق رخ فرزند

عیبم مکن، ای خواجه که در عالم معنی

[...]

سرّیست مرا با تو که اغیار نداند

کاسرار می عشق تو هشیار نداند

در دایره‌ی عشق هر آن‌کس که نهد پای

از شوق خطت نقطه ز پرگار نداند

گر بلبل دلسوخته بیرون رود از باغ

[...]

عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند

سلطان ننهد بنده محنت زده را بند

ای یار عزیز انده دوری تو چه دانی

من دانم و یعقوب فراق رخ فرزند

از دیده ی رود آور اگر سیل برانم

[...]

ای سرو گل اندام من، ای نخل برومند؛

ای تلخ کن کام من، ای ماه شکر خند

ای مرغ دلم فاخته و، نخل قدت سرو؛

وی طایر روحم مگس و، شهد لبت قند

ای روی تو باغی، که جهان کرده معطر؛

[...]

با سرو سزد نخل دلارای تو مانند

ای شاخ برومند

دادم به گرفتاری اعدا زن و فرزند

چه خویش و چه پیوند

آنان که حجاب تن و جان را بدریدند

در پرده بجز شاهد جانانه ندیدند

پیمانه بدادند و قدح باز گرفتند

گفتند هنیئا لک و پاسخ بشنیدند

یک طایفه ی رشته تسبیح گرفتند

[...]

ای روز ازل داده به درگاه خداوند

جان و تن و اموال و عیال و زن و فرزند

بر خاک نشینان ره این واقعه مپسند

تا خصم از این غصّه بیفتد به دلش بند

گفتم منت آنروز تو خرم زی و خرسند

بادت شجر حسن ثمربخش و برومند

بر وعده خوبان نتوان بست دلی چند

چندان به نباشند چو بر وعده خود بند

عهدی که نمایند نپایند به پیوند

[...]

در، بند توام ای بت تجریش به دربند

بخرام به دربند ببین خسته در، بند

انگشت تو، بر قفل مهمات کلید است

زان باز بود، بر رخ تو، هر درو دربند

از فیض تو تجریش و جماران و دزاشیب

[...]

ماه رمضان روی نهان کرد اگر چند

دلهای کسان را همه اندر تعب افکند

چندانکه بد از روزه دل مردم غمگین

شد ز آمدن عید درونها همه خرسند

عید آمدن و رفتن روزه شده توأم

[...]

امید که یزدانش به پیری برساند

نه ساله ما را که چو نه ماهه شمارند

برخیز که باید به قدح خون رز افگند

کِامد مهِ فروردین تا شد مهِ اسفند

آورد نسیم آنچه همی باید آورد

افگند صبا آنچه همی شاید افگند

وقتست نگارا که تو هم چهره فروزی

[...]

فروردین آمد، سپس بهمن و اسفند

ای ماه بدین مژده بر آذر فکن اسپند

ورگویی ما آذر و اسپند نداربم

آن خال سیه چیست برآن چهرهٔ دلبند؟

غم‌نیست گر این‌خانه تهی‌از همه کالاست

[...]